W 1914 roku Joey, piękny, gniady źrebak z charakterystyczną białą kreską na nosie, zostaje sprzedany armii i rzucony w wir wojny na Froncie Zachodnim. Wraz ze swoim oficerem bierze udział w walce przeciw wrogom, będąc świadkiem koszmaru bitew we Francji. Nawet w zrujnowanych okopach odwaga Joey’ego wzrusza otaczających go żołnierzy. Koń znajduje wśród nich ciepło i nadzieję. Jednak wciąż tęskni za Albertem, synem farmera, którego opuścił. Czy będzie mu dane jeszcze kiedyś zobaczyć prawdziwego pana?

W „Czasie wojny” („War Horse”) Spielberg próbuje rozegrać familijną konwencję znaną z „Lassie, wróć” w okopach I wojny światowej, co zupełnie się nie klei. Jak mam wysoki próg tolerancji na Cudowne Zbiegi Okoliczności, tak tutaj ich ilość mnie przerosła. „Koń to nie pies”, zauważa przytomnie jeden z bohaterów, i to też jest jeden z powodów, dla których antropomorfizacja dzielnego konika Joeya w wielu miejscach wypada irytująco nierealistycznie. Amerykanom film się jednak spodobał (76% na RT, nominacja do Oscara), więc pewnie teraz Oliver Stone dostanie zlecenie na dramat o chomiku, który bardzo się rozpił po traumatycznych przeżyciach w Wietnamie.

Kino jako sfałszowane malarstwo akademickie; czołowy majster od wyciskania łez tworzy film z mydlinami w żyłach. Jeden martwy obraz goni następny: ta mdła wariacja na temat „Na los szczęścia, Baltazarze” uśpiłaby samego Davida Leana, tak bardzo jest stateczna i martwa. Najgorszy film w karierze Spielberga, mogący maszerować ręka w rękę z „Na zawsze”.