Mallory Kane (Gina Carano) jest piękną, tajną agentką CIA, przyjmującą jedynie zlecenia najwyższej wagi, ekstremalnie tajne i trudne, na które władze nie mogą zezwolić i o których przywódcy państw nie powinni wiedzieć. Po udanej misji uwolnienia zakładników z Barcelony, Mallory dostaje kolejne zadanie w Dublinie. Gdy operacja nie przebiega po jej myśli, dowiaduje się, że została przechytrzona i musi użyć wszystkich swoich umiejętności, sztuczek i możliwości ucieczki, by nie zostać schwytaną w międzynarodowym polowaniu. Wraca do Stanów Zjednoczonych by ochronić swoją rodzinę i zemścić się na tych, którzy ją zdradzili…

Soderbergh – podobnie jak przed laty Francois Truffaut w „Pannie młodej w żałobie” czy „Syrenie w Missisipi” – bierze na warsztat historię rodem z kina klasy B, którą poddaje intelektualnej i feministycznej obróbce. Choć zamiast emocjonalnego kopa film z Giną Carrano oferuje nam tylko draśnięcie, i tak warto się na nie skusić.

Kino klasy B z A-klasową, nieskazitelną reżyserią. Dzięki zaangażowaniu mistrzyni sztuk walki Giny Carano, Soderbergh mógł pokazać procesualność walki wręcz, którą poprzedza szereg decyzji i wyborów. Najważniejsze są tu długie sekwencje, w których obserwujemy Carano, jej czyny i myślenie, jej modus operandi – bez epileptycznego montażu a la „Bourne”, za to okiem niezwykle mobilnego reżysera z darem do wynajdywania ujęć jednocześnie efektywnych i pomysłowych. Soderbergh jest twórcą nierównym, ale bardzo inteligentnym.

Sprasowany do rozmiarów pigułki amfetaminy, żylasty jak biceps atlety ze wstrętem do sterydów, bezwstydnie B-klasowy ganiany thriller (z autentyczną mistrzynią sztuk walki na okrasę) jest jednym z najlepszych filmów Soderbergha. Dowcipnie gwiaździsta męska obsada dostaje w tyłek w długich, wspaniale wyreżyserowanych ujęciach, które wznoszą kino kopane na wyżyny kinetycznego baletu, jakiego nie powstydziłaby się „Pina”.