Cheyenne to dawny muzyk rockowy, który w wieku piećdziesięciu lat wciąż nosi się jak za czasów swej młodości. Śmierć ojca, z którym nie był w najlepszych stosunkach, sprawa że wraca z Europy do USA. Tam odkrywa, że jego rodzic miał obsesję – chciał zemścić się za upokorzenia, których doznał z rąk pewnego człowieka.

„Wszystkie odloty Cheyenne’a” podziwia się jak szaloną muzyczną improwizację. Film Paolo Sorrentino co chwilę zaskakuje błyskotliwymi dialogami, niewymuszonym liryzmem i wydobytymi z lamusa rockowymi szlagierami. Wymykające się jednoznacznym interpretacjom „Odloty…” łączą w sobie dowcip i wzniosłość, glam rock i Holokaust, „Zapaśnika” w wersji a rebours i kino Jima Jarmuscha. Największym atutem filmu pozostaje jednak osoba tytułowego bohatera. Koncertowo zagrany przez Seana Penna Cheyenne przypomina jednocześnie skacowanego klauna, 50-letniego dzieciaka i samozwańczego filozofa. Choć bohater ostatecznie zyskuje życiową dojrzałość, dochodzi do niej na tyle okrężną drogą, że ani na chwilę nie traci swej zbawiennej ekscentryczności.