Warren Schmidt jest mężczyzną po 60tce, który znalazł się na życiowym rozdrożu. Po latach oddanej pracy dla jednej firmy przechodzi na emeryturę, co powoduje u niego uczucie totalnego zagubienia. Jego córka planuje poślubić kompletnie niewłaściwego, zdaniem Warenna, faceta. Sytuacja osiąga apogeum kiedy po 42 latach małżeństwa umiera żona Schmidta. Pozbawiony żony, rodziny i pracy Schmidt musi znaleźć nowy cel w życiu. Wydaje się, że będzie nim powstrzymanie córki przed małżeństwem...

Pominę rzeczy oczywiste - Nicholsona, czy Bates, którzy są klasą sami dla siebie. Film ładnie wpisał się moim zdaniem przede wszystkim w tegoroczny trend 'rozliczeniowy' - to kolejny obraz o tym, czy dorosły człowiek może sam przed sobą szczerze przyznać, że jego dotychczasowe życie miało wartość. W przypadku Schmidta, podobnie jak w ostatnich filmach Daldry'ego, czy Kaurismakiego, odpowiedź jest przecząca. I to właśnie jest ciekawe - kolejny raz w ciągu kilku miesięcy obejrzałem film, w którym miażdżona jest koncepcja oddania życia korporacji, pracy, wszystkiemu co zaprząta głowę i nie pozwala rozwijać relacji z drugim człowiekiem. Tym razem jednak mam wątpliwości co do podsumowania - Schmidt przeżywa na końcu moment satysfakcji, ale mnie męczy pytanie - co dalej? W jego przypadku mam wrażenie, że niewiele się zmieni i chwila szczęścia w końcówce jest tylko chwytem formalnym - zgrabne podsumowanie, ale jednak uproszczenie. Nie wierzę, że w życiu Schmidta wiele się zmieni. Ten koniec to tylko jedna chwilka radości.

Okazuje się, że przegrane życie wg amerykańskiego filmowca nie musi od razu oznaczać popadnięcia w alkoholizm, straty majątku, rozwodu czy podpadnięcia mafii. Życie można też przegrać tak jak Schmidt – przechodząc na emeryturę… Dobre kino o samotności, przemijaniu, strachu. O tej przykrej, smutnej, nieuchronnej STAROŚCI jednym słowem.

Rewelacja - przy scenie pisania pierwszego listu poczułem, że oglądam arcydzieło (swoim wielbicielom z x-muzy dodam, że to jest w pierwszych 20 minutach ;-)) i nie zmieniłem zdania aż do końca. Głównym tematem tego filmu jest, panie i panowie, Sens Życia. Tak jest, właśnie ten wytarty temat. Strasznie rzadko zdarza się, że film na temat S.Ż. zdarza mi się potem polecać znajomym, ale to jest właśnie jeden z tych rzadkich przypadków. Główny bohater - tytułowy Schmidt - przechodzi na emeryturę i w ten naturalny, niewymuszony i gorzko-komiczny sposób staje przed refleksją, czy jego Ż. miało S. Wyszło to znakomicie, Bergman może se wsadzić te swoje poziomki.

Jack Nicholson znowu w podróży – co skłania do porównywania tego filmu z ‘Easy Riderem’ czy ‘Five Easy Pieces’. Porównanie będzie o tyle uprawnione, że rola w filmie Payne’a jest bez dwóch zdań najlepszym występem aktora od ponad 20 lat, a losy tytułowego bohatera można rozpatrywać jako ‘Easy Rider 40 lat później’. Wspaniałe aktorstwo (przejmujący Nicholson, genialna Kathy Bates, świetni Hope Davis i Dermot Mulhoney ), znakomity scenariusz i nienaganna reżyseria sprawiają, że film – mimo komediowej nuty – zbliża się do tej maestrii w malowaniu obrazu człowieka, robiącego życiowy rachunek sumienia, jaką osiągnął bodaj tylko Bergman w ‘Poziomkach’. Znakomicie uchwycone scenerie pozbawionej splendoru, małomiasteczkowej Ameryki, jakże rzadko pokazywane przez twórców zza oceanu, dodają opowieści autentyczności i wnoszą ja na nowy poziom: Payne analizuje bowiem nie tylko dylematy jesieni życia, ale i istotę ‘amerykańskiego snu’, który porywał całe pokolenia obietnicą sukcesu i dobrobytu w zamian za lata wyrzeczeń i ciężkiej pracy. Jeden z najlepszych filmów minionego roku.

Pomimo humoru raczej mocno przygnębiająca historia człowieka, który stracił swoje życie, a próba zmiany czegoś w wieku 66 lat jest z góry skazana na niepowodzenie. Poza ostrością obserwacji, świetnymi pomysłami na prowadzenie fabuły (listy do Ndugu, rodzina narzeczonego córki) największym atutem jest rewelacyjny, jak zwykle zresztą, Jack Nicholson.