Goldi, drobny złodziejaszek, przewozi pocišgiem walizkę z precjozami ukradzionymi z koœcioła. Wsiada do przedziału, w którym siedzi Wolter. Pech chce, że ktoœ włšcza hamulec bezpieczeństwa i walizka spada na głowę Woltera. Gdy Goldi usiłuje docucić Woltera, z przerażeniem orientuje się, że mężczyzna nie żyje. Goldi nie może zgłosić się na policję, bo ma ze sobš "trefny" towar. Zdesperowany postanawia podrzucić te zwłoki komuœ innemu…

Jest pomysł i jest przyzwoite wykonanie – a tego brakowało w ostatnich latach praktycznie każdej polskiej komedii. Gdyby tak dorzucić do równania coś naprawdę śmiesznego – parę zabawnych gagów na przykład – byłoby już zupełnie dobrze. Póki co nie jest. Ale idzie na lepsze. O ile Pół serio wyglądało na komedię nakręconą przez ludzi bez poczucia humoru, Ciało sprawia przynajmniej wrażenie, że coś jednak Saramonowicza i Koneckiego bawi. Na razie nie wiem jeszcze co, ale spodziewam się, że w następnym filmie może się to wyjaśnić.

Pomysł rzeczywiście nietypowy jak na polskie kino. W ogóle nietypowy już sam fakt, że ktoś w Polsce miał pomysł. Ale z tego co mi wiadomo – miała być komedia – a tu jej nie widzę. Rozśmieszył mnie jeden motyw – z dywagacjami na temat dziecka Kangurzycy – lecz jeden, mimo iż jak na polskie kino to też już coś, to w finalnym rozrachunku niestety za mało. Szkoda zaprzepaszczonej szansy, proponuję panom Koneckiemu i Saramonowiczowi, by scenariusz do następnego filmu napisali, i owszem, sami, ale o napisanie dialogów poprosili jednak kogoś innego, np., no nie wiem, Bartosza Wierzbiętę?

No, nie jest to najśmieszniejsza komedia sezonu. Szczerze powiedziawszy, wcale tak bardzo śmieszna nie jest. Oczywiście, jest inteligentniejsza od filmów Lubaszenki, w przeciwieństwie do większości polskiej produkcji fabularnej widać pomysł na fabułę i wysiłek włożony w scenariusz, ale to nie wystarczy. Główne wady filmu to bowiem nienajlepsze skecze, często niespuentowane, lub spuentowane nieśmiesznie (mieszkanie w Sopocie, wątek Goldiego), a także brak wystarczającej sprawności realizacyjnej w odniesieniu do ambicji. Bowiem, gdy ktoś chce porwać się na rozgrywający się na różnych płaszczyznach czasowych, wielowątkowy, ale misternie splatający się scenariusz, musi zadbać o spójność i precyzję do samego końca. A tu w końcówce film zaczyna się kompletnie rozjeżdżać. Nie, rewolucja to na pewno nie jest. Co najwyżej ambitna porażka.