Rok 1938, trwa Wielki Kryzys. Trzech ludzi, których łączy miłość do koni i przegrane życie, poświęca się trenowaniu konia wyścigowego – tytułowego Seabiscuita – nieuważanego nigdy dotąd za kandydata na czempiona. Były milioner, a teraz bankrut – Charles Howard, postarzały, cierpiący na postępujący artretyzm kowboj – Tom Smith i dżokej, nie dość, że ciężki, to niewidzący na jedno oko – Johnny „Red” Pollard. Mimo ogarniającego ich zwątpienia, przezwyciężają słabości, dążąc do wspólnego celu. Tym celem jest nie tylko zwycięstwo w prestiżowych zawodach, ale także zachowanie szacunku dla samych siebie.

American dream w zaskakująco strawnym sosie. Bez pretensji, bez patosu, za to z bardzo solidną ekipą po obu stronach kamery. Może nieco przydługie, ale ładne widowisko, w sam raz na niedzielny wypad całą rodziną do kina. Niemniej jednak zaliczenie „Seabiscuita” przez Akademię do grona pięciu najlepszych filmów roku było grubym nieporozumieniem.

Bardzo pozytywny i przyjemny film. Wszystko tu jest grzeczne, ugłaskane, w każdej scenie doskonale rozumiem, w jaki sposób jestem emocjonalnie manewrowany, ale, i to jest największym osiągnięciem "Seabiscuita", wcale mi to nie przeszkadzało. Trzeba być naprawdę odpornym, aby nie poddać się tej sprawnie zagranej i zrealizowanej historii z dynamicznymi scenami pościgów i sympatycznymi postaciami.

Esencja tego, co w Stanach nazywają crowd-pleaser: profesjonalnie wykonany, emocjonalnie angażujący, i co najważniejsze nie budzący najmniejszych kontrowersji film, w którym po prostu nie ma się do czego przyczepić. Tobey Maguire i Chris Cooper grają dobrze, Gary Ross reżyseruje bez zarzutu, John Schwartzmann fotografuje ładniusio, muzyka Randy Newmana plumka w tle niezobowiązująco. Na końcu upór w słusznej sprawie zwycięża, zwycięski Seabiscuit napełnia nadzieją serca Amerykanów zgnębionych Wielką Depresją - koniec, napisy. Ogląda się przyjemnie i zapomina natychmiast - jedynie William H. Macy w małej, ale pełnej wdzięku charakterystycznej rólce zdołał mi zapaść w pamięć. Nie ma się nad czym rozwodzić, ale na rodzinne wyjście do kina Seabiscuit nadaje się znakomicie, bo to kawał bezpretensjonalnego hollywoodzkiego rzemiosła na wysokim poziomie.

Straszna sztampa. Ale miejscami wciąga.

Pozytywny, podnoszący na duchu film bez przemocy. Ładne zdjęcia, ładne sceny wyścigów, sympatyczni (choć dość powierzchownie zarysowani) bohaterowie. Ogląda się to z przyjemnością, ale nominacja do Oscara to chyba jednak przesada.