Życie Ewy nabiera nowego sensu, kiedy zachodzi w ciążę i dowiaduje się, że płód potrafi słyszeć. Początkowo nieśmiało, potem coraz pewniej dziewczyna próbuje małemu człowiekowi objaśniać świat i przygotować do przyszłego, samodzielnego życia. Opowiada dziecku o tym, co jest w życiu najważniejsze: o miłości i nienawiści, radości i smutku, krzywdzie i przebaczeniu. I o tym, co nieuchwytne. Rozmowa z dzieckiem staje się dla Ewy próbą zrozumienia świata i analizy własnego życia. Uczy się definiować pojęcia i uczucia. Przede wszystkim zaś odkrywa piękno życia.

Pomysłowy i dobrze nakręcony godzinny film telewizyjny zaklęty w cielsku filmu dwa razy dłuższego. Szkoda, że pomysł skończył się po godzinie, bo Szumowska miała nietypową koncepcję realizacji filmu, w którym na pierwszy plan wysuwa się dźwięk i montaż dźwięku. Udało się jej osiągnąć niespotykane w naszym kinie mistrzostwo właśnie tych dwóch elementów (wsparte niezłymi zdjęciami). Sam pomysł konstrukcyjny też przyzwoity - dziewczyna w ciąży bez partnera (czyli przyszłe dziecko bez ojca) skontrastowana z jej własną relacją z ojcem, którym trzeba się opiekować. Niestety, po godzinie powiedziano już wszystko, Szumowska mnoży sceny niepotrzebne (po co ten ślub? mimo że dobrze nakręcony), albo groteskowe (fatalna i długa sekwencja teleturnieju) i film rozpada się na kawałki. Gdyby tak dało się to jeszce cofnąć na stół montażowy i skrócić do godzinki...

Nie warto. A szkoda, bo Szumowska ma potencjał. Tyle, że w tym filmie zdecydowała się nakręcić po trochu każdego gatunku filmowego. Szkoda tylko, że nie potrafiła tego zmontować w spójną calość.