Zofia Kossak (10 sierpnia 1889 – 9 kwietnia 1968), wnuczka Juliusza Kossaka, powieściopisarka, otrzymała wykształcenie domowe. W 1906 roku pracowała jako nauczycielka w Warszawie, podjęła też studia w Szkole Sztuk Pięknych, kontynuowane w Genewie. Osiadła po zamążpójściu na Wołyniu (1915). Po śmierci męża przeniosła się do Górek Wielkich pod Skoczowem. W 1932 roku otrzymała Śląską Nagrodę Literacką, w 1936 Złoty Wawrzyn PAL i Nagrodę Czytelników „Wiadomości Literackich”. Uznawana była za następczynię Kraszewskiego i Sienkiewicza. W czasie wojny, za działalność w ruchu oporu, trafiła do obozu koncentracyjnego w Oświęcimiu, przeniesiona do warszawskiego Pawiaka, skazana na śmierć. Uwolniona dzięki staraniom podziemia w 1944 roku, wzięła udział w Powstaniu Warszawskim, pisując do prasy podziemnej. W 1945 roku skierowana do misji PCK w Londynie, pozostawała na emigracji do 1957 roku. Po powrocie do kraju osiadła w Górkach Wielkich.