Andrzej Stasiuk, ur. w 1960 r. w Warszawie, prozaik, poeta, krytyk literacki. Właściciel niesztampowej biografii: był usuwany ze szkół, zdezerterował z wojska, za co trafił na półtora roku do więzienia. Zadebiutował w 1992 zbiorem opowiadań „Mury Hebronu”. W 1994 roku opublikował tom poezji „Wiersze miłosne i nie”, a rok później powieść „Biały kruk”, na podstawie której Jerzy Zalewski nakręcił kultowy film „Gnoje”. W 1995 roku ukazały się „Opowieści galicyjskie”, a następnie „Przez rzekę”, „Dukla”, „Dwie sztuki (telewizyjne) o śmierci”, „Jak zostałem pisarzem (próba autobiografii intelektualnej)”, „Dziewięć”, „Tekturowy samolot” – zbiór szkiców, esejów i małych próz pisanych w latach 90., tomy prozy „Zima” i „Jadąc do Babadag”. W 2000 roku, wspólnie z Jurijem Andruchowyczem, wydał „Moją Europę. Dwa eseje o Europie zwanej Środkową”, a z Olgą Tokarczuk i Jerzym Pilchem „Opowieści wigilijne”. Rok 2005 przyniósł sztukę „Noc czyli słowiańsko-germańska tragifarsa medyczna”, a 2006 – „Fado”. Ostanio opublikował sztukę teatralną „Ciemny las” i tom prozy „Dojczland”.

Jego książki są tłumaczone na niemal wszystkie europejskie języki, a także na koreański. Mieszka w Beskidzie Niskim.