Sceniczna opowieść o Witoldzie Gombrowiczu, w której Jerzy Jarocki śledzi nie tyle jego życiorys, ile duchową biografię. W wybranych przez siebie utworach szuka śladów Gombrowiczowskich zmagań z własną tożsamością; czasem śmiesznych a czasem dramatycznych walk o godne miejsce własnego „ja” pomiędzy ludźmi. Na tym przykładzie Jarocki ukazuje kruchość i zagadkowość losu człowieka. zawieszonego, wedle słów samego Gombrowicza, między Młodym a Bogiem.

Jerzy Jarocki wykorzystał następujące utwory Witolda Gombrowicza: Dziewictwo; Ferdydurke; Iwona, księżniczka Burgunda; Testament. Rozmowy z Dominique de Roux; Dzienniki; Operetkę I; Historia; Przewodnik po filozofii w sześć godzin i kwadrans (Guide de la philosophie en six heures un quart w tłumaczeniu Bohdana Barana); ponadto: fragment książki Rity Gombrowicz Gombrowicz w Europie 1963-1969 (Gombrowicz en Europe. Témoignages et documents 1963-1969 w przekładzie Oskara Hedemanna oraz Maryny Ochab, Julii Juryś, Wojciecha Karpińskiego, Jerzego Jarzębskiego); fragmenty Listu pożegnalnego do ojca J.M. Perrin, dominikanina, 1942 Simone Weil (Lettre au Père Perrin w przekładzie Czesława Miłosza).