Opierając się na serii nagrań zebranych w ciągu wielu lat od połowy lat siedemdziesiątych XX w., ciesząca się uznaniem biografka Charlotte Chandler napisała najbardziej intymną i najbardziej osobistą biografię legendy Hollywood, Katharine Hepburn, jaka została dotąd opublikowana.

Przedstawiona aktorce przez George’a Cukora, który reżyserował ją w takich klasycznych filmach, jak „Małe kobietki”, „Filadelfijska opowieść” i „Żebro Adama”, Chandler spotykała się towarzysko z Hepburn na terenie posiadłości Cukora, gdzie gwiazda mieszkała. Hepburn zgodziła się, by Chandler nagrywała ich rozmowy, w których szczerze mówiła o swoim życiu osobistym i zawodowym. Opowiedziała, jak znalazła ciało swojego uwielbianego starszego brata, który najwyraźniej popełnił samobójstwo (w wieku piętnastu lat), i jak jego datę urodzin przyjęła za swoją. Opisała Chandler intymne szczegóły małżeństwa i rozwodu z Ludlowem Ogdenem Smithem, „Luddym”, który pozostał jej przyjacielem, oraz o romansie z pilotem Howardem Hughesem. Powiedziała, że kiedy wybierali się na wspólne kąpiele, lubiła nurkować nago ze skrzydła jego samolotu. Najcieplej wspominała dwudziestosiedmioletni romans ze Spencerem Tracym.

Chandler rozmawiała też z osobami, które znały Hepburn i pracowały z nią podczas jej długiej kariery, od Cukora po Douglasa Fairbanksa juniora, Cary’ego Granta, Christophera Reeve’a i wielu innych. Wszyscy opisywali ją jako aktorkę niezwykle utalentowaną, profesjonalną i pewną siebie, która zawsze wiedziała, dokąd zmierza.

Kiedy Hepburn wycofała się z czynnego uprawiania zawodu, miała na swoim koncie rekordową liczbę czterech nagród Akademii w kategorii najlepszej aktorki oraz dwanaście nominacji. Jej kariera aktorska objęła sześć dekad; była powszechnie uznana za jedną z najlepszych – jeśli nie najlepszą – aktorek w historii filmu. Miała olbrzymi repertuar ról i z równym mistrzostwem grała w poważnych dramatach, jak w zwariowanych komediach. Jak wyjawiła biografce w trakcie rozmów, wielki wpływ miała na nią rodzina. Jej matka była sufrażystką, a ukochany ojciec lekarzem. W końcu wróciła do domu, w którym się wychowała (chociaż został na nowo zbudowany po zniszczeniach spowodowanych nawałnicą), symbolicznie potwierdzając rodzinne wartości, które ukształtowały jej osobowość. Starannie oddzielała życie osobiste od zawodowego; powiedziała Chandler, że myśli o sobie jako o „Kathy” (tak była nazywana w dzieciństwie; przez pewien czas sama siebie nazywała „Jimmym”), lecz publiczną Katharine Hepburn uważała za „Stworę”.

„Katharine Hepburn” to fascynująca, zachwycająca i osobista książka, która przybliża czytelnikom prawdziwą Katharine Hepburn tak bardzo, jak to tylko możliwe.