Kopciuszek i szklany sufit
(Cinderella and the Glass Ceiling)
Laura Lane, Ellen Haun
‹Kopciuszek i szklany sufit›
Laura Lane, Ellen Haun
Opis wydawcy
„Dawno, dawno temu żyła silna i zaradna młoda kobieta, na którą wołano Kopciuszek. Mieszkała ze złośliwą, roszczeniową i – powiedzmy to sobie głośno – przemocową macochą i dwiema rozwydrzonymi przyrodnimi siostrami…”
Nie wiecie? Tak było!
Znane baśnie właśnie zyskały wymiar feministyczny.
Już dość – mamy dość uległych księżniczek! Pora na kobiety, które potrafią był prawdziwymi głównymi bohaterkami swoich własnych opowieści! Pora na to, by księżniczki wyszły z krainy baśni i zmierzyły się z życiem w realu!
Mulan odnosi sukcesy w wojsku, ale gdy dowiaduje się, że zarabia mniej niż inni kapitanowie, wypowiada własną wojnę… Wendy uczy się, by nigdy nie ufać mężczyźnie, który co noc puka w jej okno… A książę od Śpiącej Królewny dowiaduje się, czym jest świadoma zgoda.
W tej złośliwości tkwi mądrość, która zmienia nasze czasy! Dowcipne parodie klasycznych baśni przynoszą nowoczesne znaczenie słów „Długo i szczęśliwie” – takie, w którym obie strony są sobie równe.
Bo wiecie co? Całowanie nieprzytomnej kobiety nigdy nie powinno mieć miejsca. I wiecie co jeszcze? Wyjściem z ubóstwa nie jest poślubienie bogatego księcia. ANI noszenie delikatnego obuwia. A w ogóle to dlaczego od kobiety mieszkającej z siedmioma facetami oczekuje się gotowania, sprzątania i prania?
Baśnie z naszego dzieciństwa wymagają remake’u! Laura Lane i Ellen Haun go zrobiły. Dowcipna, ostra jak brzytwa interpretacja najsłynniejszych historii pokazuje Disneyowi, gdzie jego miejsce.
Choć książka kierowana jest do dorosłej publiczności, która zna oryginalne wersje, sprawdzi się także jako książka dla młodszych czytelników w stylu „Opowieści na dobranoc dla młodych buntowniczek” czy „Damy, dziewczyny, dziewuchy” Anny Dziewit-Meller. W klimacie najlepszych żartów ze „Shreka”!
Inne wydania
Teksty w Esensji
Książki – Recenzje
– kanał informacyjny ogólny [pomoc…]
Właśnie przeczytałam tę książkę. Całą. Jestem z siebie dumna. Do ostatniej strony szukałam w niej stylu, poziomu, przesłania, rozrywki, mądrości, jakiegokolwiek sensu, choćby poczucia humoru. I nie znalazłam ani krzty. Banały upchnięte na siłę i chaotycznie w formę narracji osoby z ostrymi zaburzeniami toku myślenia - problem w tym, że nie był to zamierzony efekt, a nieudolność autorki. Ani realistyczna, ani fantastyczna, ani emocji ani logiki, ani fabuły ani twórczej oryginalności. Męcząca książka tak naprawdę o niczym, nie warta ani wydania pieniędzy ani poświęcenia jej czasu. Blogi głupawych gimnazjalistek mają więcej głębi i są lepiej napisane.
Dawno nie czytałam takiego gniota, a czytam naprawdę dużo i zwykle nie jestem krytyczna. Ale to coś to już przesada.