Książka jest historią trzech kobiet, które były małżonkami cesarzy bizantyńskich, matkami ich dzieci, cesarzowymi wdowami i regentkami, a także władczyniami samodzielnie rządzącymi. Dążyły do przywrócenia w Bizancjum tradycyjnego oddawania czci świętym obrazom i tego ostatecznie dokonały.

Takie jest najogólniejsze tło historyczne, na którym Judith Herrin snuje opowieść o losach i życiu trzech niezwykłych kobiet, żyjących przed więcej niż jedenastu wiekami. Autorka wykorzystując wyobraźnię i korzystając z modnej teraz metody rozwijanej w tzw. gender studies, wypełnieniła luki w świadectwach z czasów opisywanych i przywróciła swoim cesarzowym należne im miejsce i znaczenie.