Kiedy Dirac otrzymał Nagrodę Nobla w 1933 roku, po części za zadziwiające odkrycie antymaterii, był najmłodszym teoretykiem w historii, który uzyskał to wyróżnienie. Jego życie prywatne było jednak bardzo skomplikowane. Będąc niewrażliwym, traktującym wszystko dosłownie mrukiem – być może dotkniętym autyzmem – Dirac był również kochającym ojcem rodziny i absolutnie lojalnym przyjacielem. Publicznie zdawał się interesować wyłącznie nauką, lecz prywatnie miał szerokie spektrum zainteresowań – od Beethovena i Rembrandta do Myszki Miki i Cher.

Graham Farmelo wskrzesza dramatyczną historię życia Diraca oraz jego przełomowy wkład do nauki, między innymi współodkrycie mechaniki kwantowej, najbardziej rewolucyjnej teorii naukowej w ostatnim stuleciu.