„Distortion” to książka, która mnie pozytywnie zaskoczyła. Nie tyle spodobała, co właśnie pozytywnie zaskoczyła. Przerosła oczekiwania. Nie jestem fanką tematów militarnych, chyba że pisanie o nich ma służyć czemuś więcej niż tylko zachłyśnięciu się testosteronem („Paragraf 22”, „Na Zachodzie bez zmian”). Do „Distortion” podchodziłam przekonana, że będzie o wojnie dla wojny. I było. Jednakże ostatecznie książka wybroniła się, wyprowadzając wojenną codzienność w szerszą perspektywę pytań o sens okrucieństwa, konfliktu, poświęcenia. Nie czyni tego w sposób, który powalił mnie na kolana, ale jest w tej książce coś więcej niż tylko wspomnienia szeregowego trepa w sosie science fiction. I to tyle jeśli chodzi o zalety. Wady. Nie przypadła mi do gustu kreacja głównego bohatera, który niuans posiada, acz niewielki. Autor próbował uczłowieczać go na siłę przez listy z synem, ale według mnie wyszedł ten zabieg przeciętnie. Autor czasem wkłada w usta bohatera filozoficzne i epatujące patosem bon moty, który dla mnie brzmią raczej sztucznie. Język powieści jest prosty, brakuje pewnego polotu, humoru, choćby czarnego. Pomimo tego wszystkiego, cóż... miało być znacznie, znacznie gorzej :-) A jest nieźle, mocna czwórka minus :-) Z perspektywy zabawy w altZajdle: w mym mniemaniu, jakościowo wyżej niż trzy z siedmiu propozycji 2020.