„Jedyne” to porządnie napisana powieść, która pozostawia jednak pewien niedosyt. Podobało mi się tło, oparty na motywie wieloświatu i przenikania się rzeczywistości. Inspiracją jest oczywiście Amber Zelaznego i według mnie zrealizowany jakoś... bardziej dynamicznie? Tam mamy pseudo-średniowiecze, to miesza się wszystko. Dla mnie mieszanka Majki była znacznie ciekawsza. Problem w tym, że w książce brakuje jakiegoś wyważenia jeśli chodzi o to, jak autor przedstawia ten świat. Akcja bywa przerywana długawymi opisami, które dla mnie burzą rytm tworzący napięcie, prowadzący do zadowalającego rozwiązania. Bohaterowie, cóż, niepodważalnie męscy – nawet jedyne znaczące dziewczę wyraźnie na męsko napisane. Postacie zaczynają się ciekawie, ale nie rozwijają się, przez co ostatecznie pozostają zredukowani do tej jednej, dwóch cech charakteru. Dużo w tej książce właśnie tak można streścić – ciekawe zawiązanie, błahe rozwiązanie.
Narzekam i narzekam na „Jedyne”, ale pomimo tego nie mogę powiedzieć, że jest to książka zła. Może to po prostu przez dobry początek i wpisanie się w „moje” klimaty sprawiło, że spodziewałam się więcej. Czyli nie jest fatalnie, nie jest wybitnie, dobra rzemieślnicza robota z paroma kiksami.