Album „Koniec Światów” składa się z kilku krótkich historii, opowiadanych przez ludzi oraz nie-ludzi, którzy przypadkowo znaleźli się w jednym czasie w jednym miejscu. A miejscem tym jest zapodziana pomiędzy światami i wymiarami gospoda „Koniec Światów”. Historie snute przez pochylonych nad kuflami gości karczmy przenoszą nas w miejsca znane nam zarówno z naszego świata, jak i w zupełnie dziwaczne, np.: ponure miasto grabarzy czy niszczejąca stolica dawnego imperium królów-kapłanów. Album „Koniec Światów” należy do najlepszych pod względem scenariuszowym i graficznym tomów serii.

Pewnej nocy jeden pan jechał sobie wraz z koleżanką do Chicago. Nagle jakaś rogata potwora wybiegła mu na drogę i koleś, rzecz jasna, przyłomotał automobilem w najbliższe drzewo. W poszukiwaniu pomocy trafił do jedynego budynku w okolicy, czyli do Gospody Na Końcu Światów. Czy jakoś tak. W środku przywitała go menażeria jeszcze bardziej pstrokata, niż w Mos Eisley: elfy, centaury, kotołaki i inne jeszcze dziwotwory. Wszyscy umilali sobie czas opowieściami, niespecjalnie zastanawiając się nad tym, co właściwie robią w tym dziwnym miejscu (hasło ‘burza rzeczywistości” starcza za całe wyjaśnienie) i dlaczego siedzący obok rozmówca wygląda jak olbrzymi homar. Mówiąc krótko: Neil Gaiman as usual. Jeżeli jesteście fanami „Sandmana”, to i tak po to sięgniecie. A ja z kronikarskiego obowiązku dodam, że „Koniec światów” ma jedną, dość istotną zaletę: tytułowy bohater pojawia się zaledwie w kilku epizodach i nie smęci tyle, co zazwyczaj. Z przyjemnością dodaję za to jeden punkt.