Klasyka komiksu francuskiego! 176 stron!

Komiks o feralnym Majorze to świetny przykład artystycznej improwizacji i swobodnej, instynktownej kreacji, w trakcie której dochodzi do głosu podświadomość, a wyzwolona wyobraźnia pozwala tworzyć nowe, zaskakujące formy graficzne. Moebius współpracował ze słynnym scenarzystą filmowym i komiksowym Alexandro Jodorovsky’m. Był również współautorem scenografii do takich filmów jak: „Obcy”, „Tron”, „Piąty Element”.

hmmm. Mam niezły zgryz z tym komiksem. Jeśt świetnie narysowany. Fabularnie to abstrakcja i absurd. Komiks niewątpliwie ważny dla rozwoju światowego medium. Wiadomo kto się inspiruje. Jednak podczas lektury, która zajęła mi kilka wieczorów, miałem dziwne uczucie, że tak naprawdę kompletnie nie zależy mi na poznaniu dalszego ciągu historii. Nie wciągnęło mnie. Skupiłem się na oglądaniu rysunków bardziej niż na fabule. I wiecie co? Moebius jest dużo lepszy w czerni i bieli niż w kolorze. W takim kolorze jak tu. Czy polecić? Ciężko mi jednoznacznie powiedzieć. Bo przecież z jednej strony to MOEBIUS, ale z drugiej takie dziwne coś co dużo kosztuje i raczej nie jest dla każdego.

Gdyby w tym albumie znalazł się tylko pierwszy tom cyklu, zapewne wstawiłbym 10-tkę. Niestety, druga część albumu udowadnia, że nawet taki geniusz jak Moebius, miewa słabe dni, a nawet słabe miesiące. Na pocieszenie dostajemy jednak genialną cześć pierwszą w czerni i bieli (czego nie dane było doświadczyć np. czytelnikom w USA, bo jedyna wersja opublikowana za oceanem została pokolorowana). Zakręcona fabuła (tak jak lubię) i świetne rysunki, pośród których uważny czytelnik odnajdzie źródła inspiracji takich tuzów współczesnego komiksu, jak Bilal, Andreas czy Gawronkiewicz. Pozycja obowiązkowa dla koneserów i grafików próbujących parać się komiksem.

Ojej, ciężkie. Wiem, że to klasyka i naprawdę widać, jak bardzo Moebius inspiruje Bilala, ale lektura tego albumu była dla mnie męczarnią - ze wględu na jednak zbyt absurdalną i abstrakcyjną fabułę. A może nie można tego komiksu czytać wieczorem po pracy, może po prostu on wymaga większego wysiłku (jak choćby Rork), aby mieć z niego satysfakcję? Niewykluczone, że po ponownej lekturze moja ocena wzrośnie.