Login:
Hasło:
Pamiętaj mnie

Zapomniałem hasła	Nie mam jeszcze konta
Zaloguj przez:

dzisiaj: 19 kwietnia 2024

Niekoniecznie jasno pisane: Superheroizm psychodeliczny
Najsłynniejszą superbohaterską grupą mutantów Marvela od zawsze była i jest X-Men. Tego nikt nie podważa, w końcu Chris Claremont (ale nie tylko) wywindował pod koniec dwudziestego wieku popularność Cyclopsa i spółki na poziom niespotykany. Ale oprócz X-Men istniały i istnieją też inne grupy – dziś zajrzymy do najlepszego okresu jednej z nich, drugiej po X-Men według chronologii założenia. Poznajmy Nowych Mutantów z czasów, gdy rysował ich sam Bill Sienkiewicz.
Reacher: Sez. 2. odc. 1. Specjalna grupa śledcza na celowniku
Twórcy serialu nie zdecydowali się na ekranizowanie powieści Lee Childa po kolei, gdyż drugi sezon przedstawia wydarzenia z jedenastej w cyklu „Elity zabójców”. Niewątpliwą zaletą tego rozwiązania – oprócz atrakcyjnej sensacyjnej fabuły – jest zaś możliwość lepszego poznania przez widzów przeszłości Jacka Reachera.
Oblicza strachu
Jak pisać o końcu świata, gdy wszystko wokół nas się rozpada? Można tak jak Eugenia Kuzniecowa, której znakomita powieść „Drabina” została książką roku 2023 w Ukrainie.
Niedzielny krytyk komiksów: Można się nią ogolić!
Historia z przygodami pirackimi jest swoistą ciekawostką w dorobku Szarloty Pawel. Artystce kilkukrotnie zdarzyło się tworzyć od nowa swoje historie, ale w przypadku tej opowieści wygląda na to, że były to aż trzy podejścia. W tym tekście skupię się na ostatniej odsłonie, tej z przełomu lat 1982-83, wskazując jednocześnie co ciekawsze różnice w stosunku do wcześniejszych wersji oraz pozwolę sobie na kilka dygresji.
Kulawe konie: Sez. 3. odc. 6. Prawda jak oliwa zawsze na wierzch wypływa
Po raz kolejny mamy okazję się przekonać, że chociaż agenci ze Slough House pod wieloma względami może nie dorównują kolegom z Regent’s Park, to nie sposób odmówić im pomysłowości, odwagi i waleczności (nawet jeśli cechy te nie rozkładają się równomiernie w ich grupie). Nie możemy mieć natomiast pewności, czy porażka Ingrid Tearney spowoduje, że w MI5 rzeczywiście nastąpią zmiany na lepsze.
W krainie Wojennego Młota: Luty 2024
Mimo dodatkowego dnia tegoroczny luty nie obfitował w nadmiar warhammerowych nowinek.
PRL w kryminale: Femme fatale za kierownicą
„Zaczęło się w Zakopanem” to pierwsza – z dotychczas znanych – gazetowa „powieść milicyjna” Pawła Borysa Henelta, która nie ukazała się na łamach „Słowa Powszechnego”. I pierwsza, w której jako główny bohater nie pojawia się Wiktor Zaruba, chociaż nie brakuje w niej jego najbliższych współpracowników. Pod nieobecność majora na najważniejszego funkcjonariusza MO wyrasta porucznik Zbigniew Madej.

Filmy

Magazyn CCXXXV

Pobierz magazyn

Podręcznik

Nowości

kinowe

Brak nowości w minionym tygodniu. Aby zobaczyć wcześniejsze, kliknij.

dvd i blu-ray

Brak nowości w minionym tygodniu. Aby zobaczyć wcześniejsze, kliknij.

Zapowiedzi

kinowe

Brak zapowiedzi na najbliższy tydzień. Aby zobaczyć późniejsze, kliknij.

dvd i blu-ray

Brak zapowiedzi na najbliższy tydzień. Aby zobaczyć późniejsze, kliknij.

Eldar Riazanow
‹Biurowy romans›

EKSTRAKT:	80%
WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Tytuł	Biurowy romans
Tytuł oryginalny	Служебный роман
Data premiery	29 października 2018
Reżyseria	Eldar Riazanow
Zdjęcia	Władimir Nachabcew
Scenariusz	Emil Bragiński, Eldar Riazanow
Obsada	Alisa Frejndlich, Andriej Miagkow, Swietłana Niemoliajewa, Oleg Basiłaszwili, Lija Achedżakowa, Ludmiła Iwanowa, Piotr Szczerbakow, Nelli Pszonna, Gieorgij Burkow
Muzyka	Andriej Pietrow
Rok produkcji	1977
Kraj produkcji	ZSRR
Cykl	Klasyka Kina Radzieckiego
Czas trwania	151 minut
Gatunek	komedia, melodramat
Zobacz w	Kulturowskazie
Wyszukaj w	Skąpiec.pl
Wyszukaj w	Amazon.co.uk

Wyszukaj / Kup

Sprawdź cenę

Klasyka kina radzieckiego: Nieudacznik i stara jędza
[Eldar Riazanow „Biurowy romans” - recenzja]

Sebastian Chosiński

W czasach Związku Radzieckiego trudno byłoby wskazać reżysera, którego filmy cieszyły się większym uwielbieniem publiczności. Kręcone przez Eldara Riazanowa komedie nie tylko bowiem bawiły do łez, ale i do łez potrafiły wzruszać, będąc przy okazji bardzo wnikliwymi (i nierzadko gorzko-ironicznymi) obrazkami obyczajowymi. Wszystkie te pochwalne hymny idealnie pasują również do powstałego cztery dekady temu „Biurowego romansu”.

Sebastian Chosiński

Klasyka kina radzieckiego: Nieudacznik i stara jędza
[Eldar Riazanow „Biurowy romans” - recenzja]

Eldar Riazanow
‹Biurowy romans›

EKSTRAKT:	80%
WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Tytuł	Biurowy romans
Tytuł oryginalny	Служебный роман
Data premiery	29 października 2018
Reżyseria	Eldar Riazanow
Zdjęcia	Władimir Nachabcew
Scenariusz	Emil Bragiński, Eldar Riazanow
Obsada	Alisa Frejndlich, Andriej Miagkow, Swietłana Niemoliajewa, Oleg Basiłaszwili, Lija Achedżakowa, Ludmiła Iwanowa, Piotr Szczerbakow, Nelli Pszonna, Gieorgij Burkow
Muzyka	Andriej Pietrow
Rok produkcji	1977
Kraj produkcji	ZSRR
Cykl	Klasyka Kina Radzieckiego
Czas trwania	151 minut
Gatunek	komedia, melodramat
Zobacz w	Kulturowskazie
Wyszukaj w	Skąpiec.pl
Wyszukaj w	Amazon.co.uk

Wyszukaj / Kup

Sprawdź cenę

To nieprawda, że Eldar Riazanow zmarł w listopadzie 2015 roku. On wciąż żyje! Bo ciągle żywe są jego filmy. Co nie dziwi, bo przecież do dzisiaj Rosja nie doczekała się wybitniejszego twórcy komedii obyczajowych. Choć gwoli ścisłości należałoby dodać, że dzieła tworzone przez Eldara Aleksandrowicza (a przynajmniej większość z nich) były czymś znacznie więcej – mieszanką zabawy i melodramatu, groteski i filmu psychologicznego. O codziennym życiu w Związku Radzieckim przekazywały więcej prawdy niż niejeden – pozujący na obiektywny – dokument, o obrazach fabularnych (przynajmniej do czasów pierestrojki) nie wspominając. Poza tym Riazanow realizował również musicale (debiutancka „Noc karnawałowa”, 1956), komedie awanturnicze (nakręcone częściowo w Italii „Niezwykłe przygody Włochów w Rosji”, 1973), ba! trafił mu się nawet najklasyczniejszy historyczny melodramat („Gorzki romans”, 1984). Ale widzowie w całej Rosji oraz państwach niegdyś znajdujących się w granicach Kraju Rad i tak przede wszystkim będą kochać go za lekkie, łatwe, przyjemne i – co najważniejsze – mądre dzieła tej miary, co „Ironia losu” (1975), „Dworzec dla dwojga” (1982), „Zapomniana melodia na flet” (1987) czy właśnie „Biurowy romans”.

Od 1963 roku Riazanow blisko kooperował z pisarzem Emilem Braginskim; razem tworzyli utwory sceniczne oraz scenariusze filmowe, które następnie Eldar Aleksandrowicz przenosił na duży bądź mały ekran. W 1971 roku spod ich rąk wyszła sztuka zatytułowana „Współpracownicy”. W ciągu kilku miesięcy wystawiono ją w Moskiewskim Teatrze im. Włodzimierza Majakowskiego oraz Leningradzkim Teatrze Komedii im. Nikołaja Akimowa, gdzie zyskała wielką popularność. W efekcie w ciągu następnych dwóch lat włączyło ją do swego repertuaru kilkadziesiąt scen w całym Związku Radzieckim. Aż w końcu powstała telewizyjna wersja spektaklu w reżyserii Borisa Kondratjewa (1973), w której główne role zagrali aktorzy z Teatru Majakowskiego (Galina Anisimowa i Boris Lewinson). Riazanow podobno nie był zachwycony tą inscenizacją i między innymi dlatego jakiś czas później, gdy skończył pracę nad „Ironią losu”, postanowił dokonać autorskiej adaptacji tekstu. Chociaż jest jeszcze inna wersja, według której, założywszy, że film okaże się wielkim sukcesem frekwencyjnym, chciał po prostu dodatkowo zarobić na własnym dziele.

Zdjęcia do „Biurowego romansu” kręcono w Moskwie jesienią 1976 roku, a premiera dwuczęściowego, aczkolwiek wyświetlanego podczas jednego seansu, filmu miała miejsce w październiku roku następnego. Riazanow nie pomylił się, przewidując, że obraz odniesie wielki sukces; stał się bowiem liderem radzieckiego box-office’u za 1978 rok, kiedy to obejrzało go prawie 58,5 milionów widzów. Czym sobie na to zapracował? Wciągającą, życiową intrygą, doskonałą grą aktorską (co nie dziwi, biorąc pod uwagę, że zarówno główne, jak i drugoplanowe role zagrali wyśmienici artyści), idealnym rozłożeniem akcentów humorystycznych i dramatycznych, w końcu – lirycznymi piosenkami skomponowanymi przez autora ścieżki dźwiękowej Andrieja Pietrowa (które na dodatek ukazały się na płycie w momencie premiery kinowej dzieła). Inna sprawa, że w tak zbiurokratyzowanym państwie jak ZSRR, miłosna historia opowiadająca o urzędniczym romansie w miejscu pracy z miejsca mogła liczyć na olbrzymie zainteresowanie. Wszak wielu widzów miało zapewne prawo dostrzec w perypetiach Anatolija Jefremowicza Nowosielcewa i Ludmiły Prokofjewnej Kaługinej odprysk własnej biografii.

Wszystkie te zachwyty mogą zaskakiwać w kontekście tego, że na miejsce akcji Riazanow i Braginski wybrali zapewne najnudniejsze miejsce na świecie – moskiewski Urząd Statystyczny. Ale to i tak nic. Spośród wszystkich jego pracowników głównymi bohaterami uczynili tych najmniej charakterystycznych, najbardziej szarych i nie rzucających się w oczy. Kaługina to trzydziestosześcioletnia stara panna, szefowa Urzędu, którą wszyscy pracownicy – oczywiście za jej plecami – nazywają „Jędzą”. Poza pracą nie widzi świata; jest doprowadzającą do białej gorączki służbistką, która dawno zapomniała o swojej kobiecości. Nawet ubiera się tak, jakby była komsomolską aktywistką w czasach stalinowskich. Nowosielcew – urzędnik średniego szczebla, nie wykazujący się szczególną aktywnością, ale sumiennie wykonujący (lepiej lub gorzej) powierzone mu zadania – miał wprawdzie kiedyś żonę. Urodziła mu ona dwóch synów, po czym zostawiła samego wraz z chłopcami, by ruszyć w świat za nowym kochankiem. Teraz mężczyzna z trudem wiąże koniec z końcem i marzy o awansie, aby choć odrobinę lepiej zarabiać, co pozwoliłoby mu na przykład na kupno nowych butów dla dzieci.

Kaługina i Nowosielcew codziennie mijają się w pracy, ale tak naprawdę wcale się nie znają. W tym sensie, że nic o sobie i swoim życiu pozaurzędniczym nie wiedzą. Wszystko zmienia przypadek. Pewnego dnia w Urzędzie pojawia się nowy wicedyrektor; los sprawia, że ministerstwo mianowało zastępcą Kaługinej Jurija Grigorjewicza Samochwałowa, przyjaciela Anatolija z czasów studiów, który wrócił właśnie do ojczyzny po dwuletnim pobycie na placówce w Szwajcarii. To prawdziwy światowiec i bawidamek, człowiek przebojowy i pewny siebie, będący całkowitym przeciwieństwem Nowosielcewa. Chcąc wkupić się w łaski współpracowników, Jurij organizuje w swoim mieszkaniu przyjęcie, na które zaprasza również Jurija i Ludmiłę. Jednocześnie podpowiada staremu druhowi najlepszy, jego zdaniem, sposób na uzyskanie wymarzonego awansu – niech spróbuje poflirtować z „Jędzą”, niech okaże jej odrobinę zainteresowania, dostrzeże w niej kobietę. Tola zabiera się do sprawy z właściwą sobie nieznajomością tematu, co kończy się katastrofą. Zrezygnowany urzędnik gotów jest już poddać się, gdy pewnego dnia w pracy dzieje się coś, co każe mu zmienić swoją ocenę przełożonej i dostrzec w niej nie pozbawioną ludzkich cech starą pannę, lecz pokrewną duszę.

Wokół ewoluującej w różnych kierunkach znajomości Anatolija i Ludmiły Riazanow wraz z Braginskim rozwijają także inne intrygujące wątki: fatalnego zauroczenia Olgi Ryżowej Jurijem (Olga to koleżanka z pracy Nowosielcewa i studencka miłość Samochwałowa), domowych perypetii sekretarki Wieroczki – typowej „żony modnej”, wreszcie księgowej Szury, która zamiast na obowiązkach służbowych skupia się na aktywności społeczno-politycznej. To pozwala scenarzystom przemycać na ekran mnóstwo obserwacji obyczajowych, jednocześnie kamuflując je przed cenzurą. Jedne z nich sprawiają, że w oku zaczyna kręcić się łza wzruszenia (vide nieszczęśliwie ulokowane uczucie Olgi), inne wywołują salwy śmiechu (jak tragikomiczne nieporozumienie z podstarzałym urzędnikiem Bublikowem). Wszystko to nie zmienia oczywiście faktu, że „Biurowy romans” to nade wszystko wspaniała opowieść o miłości, pełna wiary w potęgę tego uczucia, dająca nadzieję tym, którzy do tej pory nie odnaleźli swojej drugiej połówki (i widoki na to mają niewielkie). Riazanow zdaje się mówić do nich: Jeszcze nic straconego, rozejrzyjcie się uważnie dokoła, wyjdźcie ze swojej skorupy!

Nie byłoby sukcesu filmu, gdyby nie wybitni i bardzo popularni już wówczas aktorzy, których udało się Eldarowi Aleksandrowiczowi zgromadzić na planie. Kaługinę zagrała Alisa Frejndlich („Stalker”, „Bolszoj”, „Karp rozmrożony”), natomiast Nowosielcowa – Andriej Miagkow („Bracia Karamazow”, „Ironia losu”); w Samochwałowa wcielił się Oleg Basiłaszwili („Dworzec dla dwojga”), a w Ryżową – Swietłana Niemoliajewa („Pocałuj przez ścianę”); z kolei sekretarka Ludmiły, Wiera, ma twarz Liji Achedżakowej („Dwadzieścia dni bez wojny”, „Moskwa nie wierzy łzom”, „Łagodna”). Za zdjęcia odpowiadał Władimir Nachabcew, który współpracował z Riazanowem aż przy ośmiu projektach – obaj artyści rozumieli się więc doskonale, zdając sobie sprawę, że znakomitą odskocznią od nieco dusznej atmosfery biura będą pięknie pokazane krajobrazy Moskwy. O autorze ścieżki dźwiękowej była już mowa, ale warto przy tej okazji dodać, że stworzone przez niego piosenki zaśpiewali odtwórcy głównych ról, czyli Miagkow i Frejndlich. A zrobili to perfekcyjnie!

Można wspomnieć jeszcze, że w 2011 roku powstał uwspółcześniony remake „Biurowego romansu”, pod którym podpisał się Sarik Andreasian. Dziełu Ormianina nie udał się jednak w żadnym aspekcie nawiązać do oryginału Riazanowa.

30 stycznia 2019

Komentarze

Dodaj komentarz

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Niedożywiony szkielet
Jarosław Loretz

27 V 2023

Sądząc ze „Zjadacza kości”, twórcy z początku XXI wieku uważali, że sensowne pomysły na horrory już się wyczerpały i trzeba kleić fabułę z wiórków kokosowych i szklanych paciorków.

więcej »

Młodzi w łodzi (gwiezdnej)
Jarosław Loretz

28 II 2023

A gdyby tak przenieść młodzieżową dystopię w kosmos…? Tak oto powstał film „Voyagers”.

więcej »

Bohater na przekór
Sebastian Chosiński

2 VI 2022

„Cudak” – drugi z trzech obrazów powstałych w ramach projektu „Kto ratuje jedno życie, ten ratuje cały świat” – wyreżyserowała Anna Kazejak. To jej pierwsze dzieło, które opowiada o wojennej przeszłości Polski. Jeśli ktoś obawiał się, że autorka specjalizująca się w filmach i serialach o współczesności nie poradzi sobie z tematyką Zagłady, może odetchnąć z ulgą!

więcej »