Dołącz do nas na Facebooku

x

Nasza strona używa plików cookies. Korzystając ze strony, wyrażasz zgodę na używanie cookies zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki. Więcej.

Zapomniałem hasła
Nie mam jeszcze konta
Połącz z Facebookiem Połącz z Google+ Połącz z Twitter
Esensja
dzisiaj: 25 kwietnia 2024
w Esensji w Esensjopedii

Andrew Prendergast
‹Hydra›

EKSTRAKT:30%
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułHydra
Dystrybutor IDG
Data premiery8 października 2010
ReżyseriaAndrew Prendergast
Scenariusz
ObsadaGeorge Stults, Dawn Olivieri, Michael Shamus Wiles, Alex McArthur, Texas Battle, Polly Shannon, James Wlcek, Ricco Ross
MuzykaChuck Cirino, Gregory Tripi
Rok produkcji2009
Kraj produkcjiUSA
Czas trwania94 min
Gatunekakcja, fantasy, przygodowy
EAN5907583193264
Zobacz w
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj wAmazon.co.uk
Wyszukaj / Kup

Wąż zwany Hydrą
[Andrew Prendergast „Hydra” - recenzja]

Esensja.pl
Esensja.pl
Jednym z telewizyjnych filmów, które tajemniczym zrządzeniem losu trafiły u nas na płyty DVD, jest „Hydra”. Szczęśliwie jej seans nie jest jakimś szczególnie traumatycznym przeżyciem…

Jarosław Loretz

Wąż zwany Hydrą
[Andrew Prendergast „Hydra” - recenzja]

Jednym z telewizyjnych filmów, które tajemniczym zrządzeniem losu trafiły u nas na płyty DVD, jest „Hydra”. Szczęśliwie jej seans nie jest jakimś szczególnie traumatycznym przeżyciem…

Andrew Prendergast
‹Hydra›

EKSTRAKT:30%
WASZ EKSTRAKT:
0,0 % 
Zaloguj, aby ocenić
TytułHydra
Dystrybutor IDG
Data premiery8 października 2010
ReżyseriaAndrew Prendergast
Scenariusz
ObsadaGeorge Stults, Dawn Olivieri, Michael Shamus Wiles, Alex McArthur, Texas Battle, Polly Shannon, James Wlcek, Ricco Ross
MuzykaChuck Cirino, Gregory Tripi
Rok produkcji2009
Kraj produkcjiUSA
Czas trwania94 min
Gatunekakcja, fantasy, przygodowy
EAN5907583193264
Zobacz w
Wyszukaj wSkąpiec.pl
Wyszukaj wAmazon.co.uk
Wyszukaj / Kup
Co prawda okładka filmu kusi wizerunkiem stwora z mordy podobnego do Aliena, ale inaugurująca seans plansza producenta – Cinetel – stawia sprawę jasno: jeśli trafi się tu dreszcz grozy, to jedynie ten wynikający z niedostatków budżetu, Cinetel bowiem specjalizuje się w kanadyjskim i amerykańskim chłamie tłuczonym pęczkami na rynek telewizyjny. Filmy mają na ogół absurdalną fabułę, marne dialogi, cięte z celofanu postaci, a przede wszystkim straszą tandetnymi, komputerowymi efektami specjalnymi. Nie inaczej jest w „Hydrze”, aczkolwiek ta przynajmniej daje się oglądać.
Na tropikalnej wyspie, na której panuje pogoda zależna od ujęcia kamery (albo jest sino i przewalają się morskie bałwany, albo świeci słońce, tworząc w siąpiącym z konewki deszczu jedna za drugą piękne tęcze), grupa badaczy odkrywa jaskinię z mitologiczną Hydrą. Hydra nie jest jednak rodzajem smoka, ani nawet jaszczurki, a po prostu trzygłowym wężem, któremu znudzony spec od efektów powtykał w każdą z paszcz szeregi zębisk pożyczonych od głębinowych ryb. Trzech dżentelmenów niemal natychmiast zostaje rozszarpanych i pożartych, dziewczę zaś, uciekające filmowym truchtem (wymaga na tyle wolnego biegu, żeby kamerzysta zdołał nadążyć z obracaniem kamery), dociera na plażę w sam raz, aby ujrzeć tonący statek, który przywiózł ekipę na wyspę. Tonący błyskawicznie, rufą w dół, na głębinie może pięciometrowej, bo cały „dramat” rozgrywa się nie więcej niż trzydzieści metrów od brzegu wyspy. Dodajmy, że wyposażonej w piękną, płaską, piaszczystą plażę.
Mimo że początek można uznać za solidne potknięcie w sztuce filmowej, producentom żal się zrobiło wtopionej kasy i ostatecznie zostawili go jako rozbiegówkę historii, oddzieloną od rdzenia fabuły wyciemnieniem i napisami początkowymi. Zaraz po nich następuje restart intrygi, czyli perypetie czterech osób (znów trzech facetów i kobieta) zamkniętych w ładowni bezsensownie dużego masowca. Niestety, restart jest niewiele lepszy jakościowo, a otwierają go najprawdziwsze dialogowe cegły, dodatkowo dociążone przez tłumacza (np. //- To jakieś więzienie? – Na łodzi? Byłem w więzieniu. To co innego//).
Wkrótce okazuje się, że cała czwórka zaliczyła już kiedyś bliższy kontakt ze służbami penitencjarnymi i obecnie stanowić będzie zwierzynę łowną dla grupki bogaczy. Bogacze, śmiertelnie znudzeni morską podróżą, zostali ongiś dotknięci osobistymi tragediami, więc polowanie oprócz czystej rozrywki ma im przynieść również swego rodzaju rekompensatę moralną. Ma być formą wymierzenia sprawiedliwości innym, będącym akurat pod ręką przestępcom, zbyt łagodnie potraktowanym – przynajmniej w mniemaniu organizatorów polowania – w stosunku do popełnionych czynów. Łowy zaś mają się odbywać na sporej, bezludnej wyspie – oczywiście tej z Hydrą.
I tu zaczynają się kłopoty – tak bohaterów, jak i widza. Bohaterów – bo Hydra nie lubi obcych na swoim terenie i zaczyna wyżerkę od dwóch wysłanych na rekonesans marynarzy. Po czym zjada dwóch kolejnych, którzy ekspediowali „zwierzynę” na ląd, aczkolwiek najwyraźniej ma kłopot z konsumpcją archeolożki, truchtającej sobie niezmordowanie po wyspie od napisów początkowych. Kłopoty widza biorą się natomiast stąd, że co i rusz trafiają się różne kwiatki. Na przykład – bogacze. To, że faktycznie są bogaczami, trzeba wziąć na wiarę, bo ani z zachowania, pełnego niepewności i sztucznej nonszalancji, ani z ubioru, na który składają się przypadkowe łachy wyciągnięte z podręcznego magazynku kostiumów, nie sposób uznać ich za ekscentryków, którzy mogliby zapłacić lekką ręką po 10 milionów dolarów na pysk za przyjemność polowania na braci w rozumie. Chwilę niezdrowej radości przynosi też scena, w której rozerwany właśnie na kawałki delikwent… krzyczy ze zgrozy. W przełyku Hydry. Jako oddzielona od korpusu głowa.
Jak by nie było, grupka więźniów dostaje dobę na aklimatyzację na wyspie. Stery przejmuje były marine, wprowadzając w życie plan skonstruowania szeregu pułapek i pokazując, że bronią może być cokolwiek, na przykład kamień. Odkrywcze, prawda? Po czym bierze przygodny kamień, podejrzenia podobny do kawałka betonu, odłupuje z niego mały fragment i – w ramach prezentacji – zacina się nim głęboko w dłoń. Na szczęście lewą, ale nadal – fundując sobie być może jakąś infekcję, a do tego zmniejszając sprawność w sytuacji zagrożenia życia. Z drugiej strony – uszkodzenie dłoni i tak nie ma większego znaczenia, bo nasz marine robi za klasycznego wyrozumiałego szefa, swój wkład w pracę ograniczając do częstowania podwładnych cennymi radami i sowitego rozdawania kiwnięć głową i pochwał, podczas gdy towarzysze niedoli w pocie czoła strugają kamulcami różne sidła i zaostrzone paliki, szykując ufortyfikowaną linię obrony. W „najniższym punkcie wyspy”, czyli na jakimś wzgórzu. Z planem akcji starannie wydzierganym – też zapewne kamieniem – na kawałku kory. Z drobniutkimi, cyzelowanymi napisami objaśniającymi. Bo drapanie patykiem po piasku najwyraźniej było postrzegane w 2009 roku jako passé.
Żeby było bardziej niedorzecznie, cała scena rozgrywa się w zadbanym parku, takim klasycznym, być może nawet miejskim. Zasypanym jesiennymi liśćmi. Na tej tropikalnej wyspie, niezamieszkanej i w zasadzie nigdy przez ludzi nie odwiedzanej.
W przyswajaniu fabuły nie pomaga też muzyka. Na ogół wtapia się w tło, ale niekiedy wyskakuje z tak pompatyczną frazą, że momentalnie odciąga uwagę od tego, co się dzieje na ekranie. Albo zagrywa zawadiacką nutą, prawie że westernową, z drżącym flecikiem, zahaczając rytmem o produkcje Bondowskie. Po czym daje nura w nieznośnie melancholijną plumkaninę rodem z tańszych gier komputerowych.
Co ciekawe, przy tym wszystkim „Hydra” jakoś dramatycznie nie odstaje in minus od peletonu telewizyjnych produkcji SF i fantasy. Owszem, efekty ma niezbyt urodziwe, a scenografię wątpliwą, wliczając w to krzycząco świeże skorupy greckich naczyń, ale akcja rączo gna do przodu, postaci są wyraziste, a i o romansie nie zapomniano. Film, mimo że tani i niemądry, ogląda się więc w miarę przyzwoicie.
koniec
27 stycznia 2020

Komentarze

28 I 2020   16:32:05

Z jednym zarzutem muszę się nie zgodzić- statek tonący 5-10 metrów od brzegu. Znam miejsca nadmorskie, gdzie przy wydawałoby się pięknej szerokiej plaży będzie płycizna, tymczasem te 5 metrów od brzegu jest urwisko na 100-150 metrów w głąb.

Dodaj komentarz

Imię:
Treść:
Działanie:
Wynik:

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Niedożywiony szkielet
Jarosław Loretz

27 V 2023

Sądząc ze „Zjadacza kości”, twórcy z początku XXI wieku uważali, że sensowne pomysły na horrory już się wyczerpały i trzeba kleić fabułę z wiórków kokosowych i szklanych paciorków.

więcej »

Młodzi w łodzi (gwiezdnej)
Jarosław Loretz

28 II 2023

A gdyby tak przenieść młodzieżową dystopię w kosmos…? Tak oto powstał film „Voyagers”.

więcej »

Bohater na przekór
Sebastian Chosiński

2 VI 2022

„Cudak” – drugi z trzech obrazów powstałych w ramach projektu „Kto ratuje jedno życie, ten ratuje cały świat” – wyreżyserowała Anna Kazejak. To jej pierwsze dzieło, które opowiada o wojennej przeszłości Polski. Jeśli ktoś obawiał się, że autorka specjalizująca się w filmach i serialach o współczesności nie poradzi sobie z tematyką Zagłady, może odetchnąć z ulgą!

więcej »

Polecamy

Knajpa na szybciutko

Z filmu wyjęte:

Knajpa na szybciutko
— Jarosław Loretz

Bo biblioteka była zamknięta
— Jarosław Loretz

Wilkołaki wciąż modne
— Jarosław Loretz

Precyzja z dawnych wieków
— Jarosław Loretz

Migrujące polskie płynne złoto
— Jarosław Loretz

Eksport w kierunku nieoczywistym
— Jarosław Loretz

Eksport niejedno ma imię
— Jarosław Loretz

Polski hit eksportowy – kontynuacja
— Jarosław Loretz

Polski hit eksportowy
— Jarosław Loretz

Zemsty szpon
— Jarosław Loretz

Zobacz też

Tegoż autora

Kości, mnóstwo kości
— Jarosław Loretz

Gąszcz marketingu
— Jarosław Loretz

Majówka seniorów
— Jarosław Loretz

Gadzie wariacje
— Jarosław Loretz

Weź pigułkę. Weź pigułkę
— Jarosław Loretz

Warszawski hormon niepłodności
— Jarosław Loretz

Niedożywiony szkielet
— Jarosław Loretz

Puchatek: Żenada i wstyd
— Jarosław Loretz

Klasyka na pół gwizdka
— Jarosław Loretz

Książki, wszędzie książki, rzekł wół do wieśniaka
— Jarosław Loretz

Copyright © 2000- – Esensja. Wszelkie prawa zastrzeżone.
Jakiekolwiek wykorzystanie materiałów tylko za wyraźną zgodą redakcji magazynu „Esensja”.