Login:
Hasło:
Pamiętaj mnie

Zapomniałem hasła	Nie mam jeszcze konta
Zaloguj przez:

dzisiaj: 20 kwietnia 2024

PRL w kryminale: Femme fatale za kierownicą
„Zaczęło się w Zakopanem” to pierwsza – z dotychczas znanych – gazetowa „powieść milicyjna” Pawła Borysa Henelta, która nie ukazała się na łamach „Słowa Powszechnego”. I pierwsza, w której jako główny bohater nie pojawia się Wiktor Zaruba, chociaż nie brakuje w niej jego najbliższych współpracowników. Pod nieobecność majora na najważniejszego funkcjonariusza MO wyrasta porucznik Zbigniew Madej.
Oblicza strachu
Jak pisać o końcu świata, gdy wszystko wokół nas się rozpada? Można tak jak Eugenia Kuzniecowa, której znakomita powieść „Drabina” została książką roku 2023 w Ukrainie.
Niedzielny krytyk komiksów: Można się nią ogolić!
Historia z przygodami pirackimi jest swoistą ciekawostką w dorobku Szarloty Pawel. Artystce kilkukrotnie zdarzyło się tworzyć od nowa swoje historie, ale w przypadku tej opowieści wygląda na to, że były to aż trzy podejścia. W tym tekście skupię się na ostatniej odsłonie, tej z przełomu lat 1982-83, wskazując jednocześnie co ciekawsze różnice w stosunku do wcześniejszych wersji oraz pozwolę sobie na kilka dygresji.
Reacher: Sez. 2. odc. 1. Specjalna grupa śledcza na celowniku
Twórcy serialu nie zdecydowali się na ekranizowanie powieści Lee Childa po kolei, gdyż drugi sezon przedstawia wydarzenia z jedenastej w cyklu „Elity zabójców”. Niewątpliwą zaletą tego rozwiązania – oprócz atrakcyjnej sensacyjnej fabuły – jest zaś możliwość lepszego poznania przez widzów przeszłości Jacka Reachera.
Kulawe konie: Sez. 3. odc. 6. Prawda jak oliwa zawsze na wierzch wypływa
Po raz kolejny mamy okazję się przekonać, że chociaż agenci ze Slough House pod wieloma względami może nie dorównują kolegom z Regent’s Park, to nie sposób odmówić im pomysłowości, odwagi i waleczności (nawet jeśli cechy te nie rozkładają się równomiernie w ich grupie). Nie możemy mieć natomiast pewności, czy porażka Ingrid Tearney spowoduje, że w MI5 rzeczywiście nastąpią zmiany na lepsze.
Niekoniecznie jasno pisane: Superheroizm psychodeliczny
Najsłynniejszą superbohaterską grupą mutantów Marvela od zawsze była i jest X-Men. Tego nikt nie podważa, w końcu Chris Claremont (ale nie tylko) wywindował pod koniec dwudziestego wieku popularność Cyclopsa i spółki na poziom niespotykany. Ale oprócz X-Men istniały i istnieją też inne grupy – dziś zajrzymy do najlepszego okresu jednej z nich, drugiej po X-Men według chronologii założenia. Poznajmy Nowych Mutantów z czasów, gdy rysował ich sam Bill Sienkiewicz.
W krainie Wojennego Młota: Luty 2024
Mimo dodatkowego dnia tegoroczny luty nie obfitował w nadmiar warhammerowych nowinek.

Filmy

Magazyn CCXXXV

Pobierz magazyn

Podręcznik

Nowości

kinowe

Brak nowości w minionym tygodniu. Aby zobaczyć wcześniejsze, kliknij.

dvd i blu-ray

Brak nowości w minionym tygodniu. Aby zobaczyć wcześniejsze, kliknij.

Zapowiedzi

kinowe

Brak zapowiedzi na najbliższy tydzień. Aby zobaczyć późniejsze, kliknij.

dvd i blu-ray

Brak zapowiedzi na najbliższy tydzień. Aby zobaczyć późniejsze, kliknij.

Eldar Riazanow
‹Ironia losu›

EKSTRAKT:	80%
WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Tytuł	Ironia losu
Tytuł oryginalny	Ирония судьбы, или С лёгким паром!
Reżyseria	Eldar Riazanow
Zdjęcia	Władimir Niakabczew
Scenariusz	Emil Bragiński, Eldar Riazanow
Obsada	Andriej Mjagkow, Barbara Brylska, Jurij Jakowlew, Aleksander Szyrwindt, Lija Achedżakowa, Walentyna Tałyzina, Eldar Riazanow
Muzyka	Mikael Tarawerdijew
Rok produkcji	1975
Kraj produkcji	ZSRR
Cykl	Klasyka Kina Rosyjskiego
Czas trwania	192 min
Gatunek	komedia
EAN	5908312740285
Zobacz w	Kulturowskazie
Wyszukaj w	Skąpiec.pl
Wyszukaj w	Amazon.co.uk

Wyszukaj / Kup

Sprawdź cenę

Jeśli nie wypijesz, to się nie zakochasz…
[Eldar Riazanow „Ironia losu” - recenzja]

Sebastian Chosiński

1 2 »

Eldar Riazanow to dla kinematografii radziecko-rosyjskiej postać legendarna. Autor wielu cieszących się wielką popularnością w Kraju Rad komedii romantyczno-muzycznych. Niektóre z nich zdążyły się już nieco zestarzeć, ale przynajmniej jedna – nakręcona w połowie lat 70. XX wieku „Ironia losu” – nieprzerwanie śmieszy i wzrusza po dziś dzień. Radość tym większa, że główną rolę żeńską w dziele tym zagrała… Barbara Brylska.

Sebastian Chosiński

Jeśli nie wypijesz, to się nie zakochasz…
[Eldar Riazanow „Ironia losu” - recenzja]

Eldar Riazanow
‹Ironia losu›

EKSTRAKT:	80%
WASZ EKSTRAKT: 0,0 %
Zaloguj, aby ocenić

Tytuł	Ironia losu
Tytuł oryginalny	Ирония судьбы, или С лёгким паром!
Reżyseria	Eldar Riazanow
Zdjęcia	Władimir Niakabczew
Scenariusz	Emil Bragiński, Eldar Riazanow
Obsada	Andriej Mjagkow, Barbara Brylska, Jurij Jakowlew, Aleksander Szyrwindt, Lija Achedżakowa, Walentyna Tałyzina, Eldar Riazanow
Muzyka	Mikael Tarawerdijew
Rok produkcji	1975
Kraj produkcji	ZSRR
Cykl	Klasyka Kina Rosyjskiego
Czas trwania	192 min
Gatunek	komedia
EAN	5908312740285
Zobacz w	Kulturowskazie
Wyszukaj w	Skąpiec.pl
Wyszukaj w	Amazon.co.uk

Wyszukaj / Kup

Sprawdź cenę

Chociaż pojęcie komedii romantycznej zaczęło robić zawrotną karierę dopiero w drugiej połowie lat 80. ubiegłego wieku i początkowo odnoszono je przede wszystkim do filmów produkowanych w Hollywood, nie znaczy to wcale, że wcześniej dzieła takie nie powstawały. Ani że monopol na ich realizację mieli i mają jedynie Amerykanie. Za „żelazną kurtyną” gatunek ten cieszył się dużą popularnością zwłaszcza w Związku Radzieckim, a do czołowych twórców komedii z zabarwieniem melodramatycznym należał Eldar Riazanow. Przyszły twórca „Ironii losu” oraz „Dworca dla dwojga” – by wspomnieć tylko te najbardziej znane jego dzieła – urodził się w 1927 roku w Samarze. Mając dwadzieścia trzy lata, został absolwentem – i to z wyróżnieniem! – Wszechradzieckiego (dzisiaj już Wszechrosyjskiego) Państwowego Instytutu Kinematografii (WGIK). Na debiut fabularny musiał jednak poczekać jeszcze pięć lat. W tym czasie nie zasypiał gruszek w popiele, zajmując się głównie reżyserią filmów dokumentalnych (między innymi „Droga imienia Października”, „Niedaleko od Krasnodaru”, „Twoje książeczki”, „Wyspa Sachalin”). W 1955 roku przyjęto go na etat w studiu „Mosfilm”, którym kierował wówczas wielce zasłużony dla radzieckiej kinematografii Iwan Pyriew. To właśnie on powierzył młodemu twórcy nakręcenie godzinnej filmowej rewii zatytułowanej „Wiesiennije gołosa”. Obraz ten, zrealizowany przez Riazanowa wespół z Siergiejem Gurowem, przeszedł do historii. Nie z powodu oszałamiającego sukcesu, jaki odniósł, czy też wysokiego poziomu artystycznego, ale dlatego, że był pierwszym w Kraju Rad filmem… panoramicznym. Pyriew szybko dostrzegł spory potencjał tkwiący w niespełna trzydziestoletnim reżyserze i wkrótce zaczął go namawiać do realizacji komedii muzycznej, która mogłaby trafić na ekrany kin. Riazanow po kilku miesiącach dał się wreszcie namówić, a efektem jego pracy stała się – obejrzana w samym tylko Związku Radzieckim przez ponad 45 milionów widzów – „Noc sylwestrowa” („Karnawalnaja nocz”). Film, który należy uznać za fabularny debiut reżysera, miał premierę 29 grudnia 1956 roku. I po dziś dzień jest stałą ozdobą sylwestrowych programów telewizyjnych w krajach rosyjskojęzycznych. Choć dwadzieścia lat po powstaniu przybył mu niezwykle groźny rywal – „Ironia losu”, kolejne i jednocześnie chyba najsłynniejsze dzieło Riazanowa.

Po nakręceniu „Nocy sylwestrowej” kariera reżysera doznała nagłego przyspieszenia. Na kolejne filmy nie trzeba było długo czekać. Wszystkie, jak się okazało, były komediami, choć o różnym zabarwieniu – obyczajowym („Diewuszka bez adresa”, 1957; „Dajtie żałobnuju knigu”, 1964; „Zigzag udaczi”, 1968), przygodowym („Cziełowiek niotkuda”, 1961; „Niewierojatnyje prikliuczenija italiancew w Rossii”, 1973), historycznym („Gusarskaja bałłada”, 1962), a nawet sensacyjno-kryminalnym („Bieriegis awtomobilja”, 1966; „Stariki-razbojniki”, 1971). Co ciekawe, w każdym z tych gatunków Riazanow świetnie sobie radził, co bezsprzecznie świadczyło o jego ogromnym talencie. Kiedy w 1974 roku reżyser postanowił przenieść na ekran – choć tylko mały, bo film przeznaczony był dla telewizji – „Ironię losu”, sukces wydawał się więc murowany. Także dlatego, że obraz miał być adaptacją sztuki scenicznej, która z wielkim powodzeniem grana była w teatrach niemal całego Związku Radzieckiego już od końca lat 60. W pierwszym etapie realizacji najtrudniejszym zadaniem wydawał się odpowiedni dobór aktorów mających wcielić się w role Jewgienija Łukaszyna oraz Nadieżdy Szewieliowej. Riazanowowi bardzo bowiem zależało na tym, aby ich twarze nie były jeszcze opatrzone. Żenię (Jewgienija), czyli Andrieja Mjagkowa, wypatrzył jeszcze kilka lat wcześniej u samego Pyriewa, gdy ten kręcił swój ostatni film w karierze, „Braci Karamazow” (1969). Znacznie więcej kłopotów było natomiast ze znalezieniem dla niego partnerki. O rolę Nadii (Nadieżdy) starało się wiele aktorek radzieckich – i to spośród tych, które Riazanow szczególnie cenił. Jakież więc musiało być ich zdziwienie i jednocześnie rozczarowanie, kiedy reżyser zdecydował się na Polkę, Barbarę Brylską. Wielkie wrażenie zrobiła na nim nie tylko uroda pamiętnej Krzysi z „Pana Wołodyjowskiego”, ale przede wszystkim jej wielki talent. Autor „Ironii losu” zachwycił się zwłaszcza rolą Brylskiej w dramacie psychologicznym „Anatomia miłości” (1972). Po obejrzeniu dzisiaj już nieco zapomnianego dzieła Romana Załuskiego nie miał żadnych wątpliwości, że tylko ona może być idealną Nadią. I jak się niebawem okazało, instynkt go nie zawiódł.

Dzieło Riazanowa powstało w dość specyficznym momencie historii Związku Radzieckiego – w epoce środkowego Breżniewa. Kraj Rad w umiarkowany sposób otwierał się wówczas na Zachód, na arenie międzynarodowej zaczęto głośno mówić o „odprężeniu”; słowem: „ojczyzna rosła w siłę, a ludziom żyło się dostatniej”. Widoczną oznaką bogacenia się obywateli komunistycznego raju i poprawy ich warunków bytowych była wzmożona urbanizacja. W całym państwie budowano wielkie blokowiska, które miały zastąpić sowieckie, często jeszcze przedwojenne komunałki. Problem polegał tylko na tym, że całe osiedla wznoszono według jednego schematu, jak z matrycy. Jak Rosja długa i szeroka – od Leningradu (dzisiejszego Petersburga) po Władywostok, od Archangielska po Tbilisi – bloki wszędzie wyglądały tak samo. Taki sam był układ mieszkań, takie samo ich wyposażenie, a niezwykle często ulice nosiły nawet takie same nazwy. Informacja to niezwykle ważna, gdyż właśnie to – niecodzienne i zapewne nie do końca zrozumiałe dla mieszkańców Europy Zachodniej – podobieństwo domów i ulic stanie się zaczątkiem serii przezabawnych perypetii, jakie spotkają głównych bohaterów „Ironii losu”. Film rozpoczyna się zresztą od animowanej, troszkę w stylu Monty Pythona, wstawki, w której reżyser starał się wyjaśnić ów fenomen radzieckiego boomu budowniczego. Złośliwość aż kłuje w oczy, a jednak dziwnym zrządzeniem losu cenzura nie zakwestionowała tego fragmentu. Może z powodu popularności i pozycji samego Riazanowa… A pewnie też dlatego, że w dalszej części filmu nie znalazły się już żadne uwagi na temat absurdów życia codziennego w ojczyźnie światowego proletariatu.

Kim są bohaterowie „Ironii losu”? To dwóch samotników o mocno romantycznym usposobieniu. Trochę naiwnych, nieprzystosowanych do życia, w którym, by coś osiągnąć, trzeba się mocno rozpychać łokciami. Żenia jest chirurgiem w jednej z moskiewskich przychodni. To kawaler, który – choć ma już trzydzieści sześć lat – wciąż mieszka z matką. Po długim oczekiwaniu przydzielono mu wreszcie większe mieszkanie, do którego przeprowadził się tuż przed Sylwestrem. Od jakiegoś czasu związany jest z dużo od niego młodszą Galą. Planują razem spędzić tę jedyną w roku noc, podczas której Łukaszyn – zgodnie z zapowiedziami – ma się dziewczynie oficjalnie oświadczyć. Nadia, dwa lata młodsza od Jewgienija, mieszka w Leningradzie. Pracuje w szkole, ucząc języka rosyjskiego i literatury. Choć jest kobietą atrakcyjną, wciąż pozostaje starą panną, co doskwiera nie tylko jej, ale również koleżankom z pracy. Dlatego też z wielką radością przyjmują one wiadomość, że noc sylwestrową Nadieżda spędzi ze swoim nowym adoratorem, Hipolitem, który – jak mówią wszystkie znaki na niebie i ziemi – powinien jej w końcu zaproponować małżeństwo. Przyszły widz może sobie w tym momencie zadać pytanie: Wszystko pasuje idealnie, ale w jaki sposób singiel z Moskwy może spotkać singielkę z Leningradu? Jak się okazuje, w Związku Radzieckim wszystko jest możliwe. Żenia ma oddane grono przyjaciół jeszcze z czasów szkolnych. Do ich tradycji należą coroczne sylwestrowe męskie wypady do łaźni, gdzie panowie – podsumowując kończący się rok – nie tylko prowadzą niezobowiązujące dysputy na temat kobiet, ale przede wszystkim popijają wódeczkę. Nie inaczej jest i tym razem. Niewinna początkowo imprezka bardzo szybko zamienia się w prawdziwą libację. Ale też jest co świętować – przede wszystkim nowe mieszkanie Żeni i jego oświadczyny, które mają nastąpić już za kilka godzin. W trakcie popijawy jeden z przyjaciół, Paweł, co rusz przypomina pozostałym, że wieczorem musi odlecieć do Leningradu, gdzie w delegacji przebywa jego żona. By nie zapomnieć o jego odlocie, mocno podchmielone towarzystwo przenosi się do baru na lotnisko i kontynuuje zabawę. Efekt jest taki, że gdy przychodzi czas na odprawę, Żenia i Paweł są nieprzytomni, a dwaj pozostali mają wielką dziurę w pamięci. Wiedzą, że jeden z nich powinien wsiąść do samolotu. Ale który? Wybór pada na Żenię i to właśnie on zostaje zapakowany na pokład!

1 2 »

Komentarze

Dodaj komentarz

Dodaj komentarz FB

Najnowsze

Niedożywiony szkielet
Jarosław Loretz

27 V 2023

Sądząc ze „Zjadacza kości”, twórcy z początku XXI wieku uważali, że sensowne pomysły na horrory już się wyczerpały i trzeba kleić fabułę z wiórków kokosowych i szklanych paciorków.

więcej »

Młodzi w łodzi (gwiezdnej)
Jarosław Loretz

28 II 2023

A gdyby tak przenieść młodzieżową dystopię w kosmos…? Tak oto powstał film „Voyagers”.

więcej »

Bohater na przekór
Sebastian Chosiński

2 VI 2022

„Cudak” – drugi z trzech obrazów powstałych w ramach projektu „Kto ratuje jedno życie, ten ratuje cały świat” – wyreżyserowała Anna Kazejak. To jej pierwsze dzieło, które opowiada o wojennej przeszłości Polski. Jeśli ktoś obawiał się, że autorka specjalizująca się w filmach i serialach o współczesności nie poradzi sobie z tematyką Zagłady, może odetchnąć z ulgą!

więcej »