Najważniejsze role w filmie obsadzili włoscy aktorzy. Piękną Olgę, w której żyłach płynęła rosyjska krew, zagrała – urodzona w 1949 roku – Antonia Santilli (w ojczyźnie znana także jako Irina Ross). Po ukończeniu Uniwersytetu Rzymskiego (na wydziale humanistycznym, specjalność: literatura współczesna) została wziętą modelką, która nie stroniła od śmiałych sesji erotycznych. Zdjęcia roznegliżowanej dziewczyny spowodowały, że zwrócili na nią uwagę filmowcy. W ciągu zaledwie dwóch lat (1972-1973) pojawiła się ona aż w dwunastu filmach; były wśród nich, oprócz erotyków, również obrazy poważniejsze, jak na przykład gangsterski thriller „Il boss” (1973) Fernanda Di Leo z Henrym Silvą w roli głównej. Plotka głosiła, że Santilli miała nawet propozycję występu, obok Ala Pacino, w dramacie sensacyjnym Sidneya Lumeta „Serpico”; odmówiła jednak, ponieważ już wcześniej zgodziła się zagrać u Riazanowa. Po latach chyba żałowała tej decyzji. Film zrealizowany w koprodukcji z Rosjanami okazał się bowiem jej ostatnią ekranową przygodą. Złożyły się na to prawdopodobnie dwie przyczyny: traumatyczne przeżycia z planu „Niezwykłych przygód Włochów w Rosji”, kiedy to młoda aktorka wpadała w histerię za każdym razem, gdy musiała pojawić się na planie obok żywego lwa oraz – znacznie bardziej prozaiczna – miłość do bogatego biznesmena. Krótko po ślubie urodziła syna i zajęła się domem. Do dzisiaj ponoć mieszka w Rzymie, ale unika kontaktów z dziennikarzami. Przebiegłego sanitariusza Antonia Lo Mazzo zagrał Alighiero Noschese (rocznik 1932), który poza pracą artystyczną zajmował się również prowadzeniem firmy farmaceutycznej. Często pojawiał się na estradzie jako parodysta znanych polityków, czym zyskał liczne grono oddanych mu widzów. W 1979 roku popełnił samobójstwo. I dopiero po śmierci aktora wyszły na jaw najciekawsze fakty. Policja ustaliła, że był on powiązany z lożą masońską, która planowała dokonanie we Włoszech przewrotu politycznego. Organizacja wykorzystywała jego talent w ten sposób, że dzwonił on do działaczy państwowych i, naśladując głosy polityków, rozmawiał z nimi na objęte tajemnicą tematy. W filmowego szwagra Antonia, Giuseppe, wcielił się młodszy od Noschese o szesnaście lat Ninetto Davoli, który karierę zawdzięczał przede wszystkim swemu wieloletniemu partnerowi Pierowi Paolo Pasoliniemu. To w jego filmach – głównie w „Królu Edypie” (1967), „Tysiącu i jednej nocy” (1969) oraz „Dekameronie” (1970) – stworzył najlepsze swoje kreacje, choć przyszło mu występować także u Bernarda Bertolucciego i Giuseppe Montaldo. Ciekawą postacią był również, grający sycylijskiego mafiosa Rosaria Agro, Tano Cimaros (rocznik 1922), etatowy wręcz odtwórca „czarnych charakterów” w drugorzędnych włoskich filmach gangsterskich i spaghetti-westernach. Dopiero u schyłku kariery doczekał się zawodowej nobilitacji, gdy Giuseppe Tornatore powierzył mu drugoplanowe role w „Cinema Paradiso” (1990) oraz „Czystej formalności” (1994). Zmarł w samotności przed dwoma laty; jego ciało znaleziono wśród dziesiątek lalek teatralnych, których wyrobem zajmował się hobbystycznie, do czego zamiłowanie odziedziczył po ojcu.

Z rosyjskich aktorów największą gwiazdą filmu był, grający Wasiljewa – fałszywego przewodnika, w rzeczywistości będącego kapitanem milicji – Andriej Mironow. Urodził się w Moskwie w pamiętnym dla Rosjan 1941 roku, w rodzinie artystów estradowych Marii Mironowej i Aleksandra Menakera. Jako dwudziestojednolatek został absolwentem Wyższej Szkoły Teatralnej imienia Borisa Szczukina; później przez wiele lat był etatowym aktorem stołecznego Teatru Satyry. W kinie zadebiutował w melodramacie Julija Rajzmana „A jesli eto liubow?” (1961), w którym partnerował Żannie Prochorienko. Talent komediowy ujawnił w nakręconym na podstawie sztuki Siergieja Michałkowa obrazie Gienricha Oganesiana „3 + 2” (1963). Krótko potem upomniał się o niego Riazanow, który powierzył mu główne role w „Złodzieju samochodów” (1966) oraz „Na rabunek” (1971). Aktor miał też jednak swój udział w wielkich sukcesach Leonida Gajdaja („Brylantowa ręka”, 1968) i Marka Zacharowa („12 krzeseł”, 1977; „Zwykły cud”, 1978). W Polsce może być natomiast kojarzony z poświęconej Feliksowi Dzierżyńskiemu dylogii Anatolija Bobrowskiego „Znaków szczególnych brak” (1978) oraz „Krach operacji TERROR” (1980). Jedną z najlepszych swoich kreacji stworzył w dramacie psychologicznym Aleksieja Germana „Mój przyjaciel Iwan Łapszyn” (1984). Ostatnie role Mironowa to występy w kultowym komediowym easternie Ałły Surikowej „Człowiek z bulwaru Kapucynów” oraz przygodowym – opartym na powieści Jamesa Fenimore’a Coopera – „Tropicielu śladów” Pawła Lubimowa (oba z 1987 roku). Już po ukończeniu zdjęć do obu tych filmów aktor wybrał się na występy do Rygi; tam, na scenie Teatru Opery i Baletu, 14 sierpnia 1987 roku wieczorem nagle stracił przytomność. Przewieziono go do miejscowego szpitala, gdzie zmarł dwa dni później. Sekcja zwłok wykazała wylew krwi do mózgu. Kolejnego z Włochów, mających apetyt na ukryty skarb, czyli Kulawego, zagrał Rosjanin Jewgienij Jewstigniejew, czytelnikom „Esensji” znany już chociażby z epizodu w „Balladzie o żołnierzu” (1959) Grigorija Czuchraja oraz znacznie istotniejszej kreacji w „9 dniach jednego roku” (1961) Michaiła Romma. Aktor, przez lata mający bardzo poważne kłopoty z sercem, zmarł przed osiemnastoma laty w londyńskim szpitalu, w którym oczekiwał właśnie na operację.

Nieszczęśliwy koniec spotkał również zwierzęcego gwiazdora obrazu, czyli lwa o prawdziwie królewskim imieniu… King. Na plan filmowy sprowadzono go z odległego Baku. Jeszcze przed rozpoczęciem zdjęć, przeczytawszy scenopis „Niezwykłych przygód…”, trener Kinga stwierdził, że jego podopieczny potrafi znacznie więcej, niż będzie się od niego wymagać. To z kolei zachęciło autorów scenariusza do wprowadzenia kolejnych poprawek i wyeksponowania roli potężnego kota. Później, jak się okazało, żałowali tego wszyscy – włącznie z reżyserem i aktorami. Zwierzę było bowiem strasznie leniwe i szybko zniechęcało się do zadań, które przed nim stawiano. Dość powiedzieć, że scenę, w której lew wskakuje przez okno do magazynu matrioszek kręcono przez cztery dni. Aż nadszedł tragiczny 25 lipiec 1973 roku. King znajdował się na odpowiednio ogrodzonym obszarze jednej z moskiewskich szkół. W tym czasie obok niej przechodził ze swoją dziewczyną i psem pewien student. Jedna z wersji wydarzeń mówiła, że pies wyrwał się swemu panu i wbiegł za ogrodzenie szkoły, druga – że chłopak przeszedł przez płot, aby zerwać jabłka znajdujące się po drugiej stronie. W każdym razie w pewnym momencie pojawił się lew. Dziewczyna studenta zaczęła się drzeć wniebogłosy, na co natychmiast zareagował niespełna trzydziestoletni wówczas milicjant Aleksandr Gurow. Wystrzelał on cały magazynek, a jedna z kul trafiła prosto w serce Kinga. Dzisiaj Gurow jest już generałem milicji, doktorem prawa Uniwersytetu Moskiewskiego oraz deputowanym do Dumy Państwowej z ramienia proputinowskiej partii „Jedna Rosja”. Ciekawe, czy zrobiłby taką karierę, gdyby jego nazwisko nie stało się sławne dzięki temu nieszczęśliwemu wypadkowi…? Niezamierzonych przygód ze straszącym aktorów lwem dosyć miał także Riazanow, który po zakończeniu zdjęć stwierdził, że już nigdy więcej nie będzie pracował ze zwierzętami. Nie musiał! I bez tego odnosił znaczące sukcesy. „Ironia losu” (1975), „Garaż” (1979), „Dworzec dla dwojga” (1982), „Gorzki romans” (1984), „Zapomniana melodia na flet” (1987) – cieszyły się i cieszą po dziś dzień ogromną sympatią widzów nie tylko w krajach dawnego Związku Radzieckiego. Filmy realizowane przez Eldara Aleksandrowicza już po przepoczwarzeniu się Kraju Rad w Rosję – między innymi „Wróżba” (1993), „Klucz od sypialni” (2003) czy „Andersen. Życie bez miłości” (2006) – wciąż były ważnymi wydarzeniami w życiu kulturalnym kraju, choć oczywiście o wielomilionowej widowni pędzącej do kin na „nowego Riazanowa” reżyser nie mógł już marzyć. Pocieszeniem może być jednak dla niego fakt, że także współcześni Rosjanie nie wyobrażają sobie powitania Nowego Roku bez „Nocy sylwestrowej” bądź „Ironii losu” (z pamiętną kreacją naszej rodaczki Barbary Brylskiej).