Ubu w krwawy sposób przejmuje władzę w państwie pod hasłami walki o wolność i demokrację. Jego głupie i okrutne rządy podporządkowane są tylko jednemu celowi - nabiciu własnej kiesy. Obalony nie traci animuszu, wie, że tacy jak on zawsze będą potrzebni. Scenariusz "Ubu Króla" jest trawestacją motywów sztuki Alfreda Jarry.

Dobra ekranizacja, słaby film. Mistrzowskie składowe - świetny Peszek, dobre zdjęcia, dowcipne pomysły realizacyjne itd. Ale dlaczego to wszystko ma posmak czerstwego buntu sprzed 15 lat? Czy Szulkin przestał się rozwijać? Zardzewiał? Stracił kontakt z rzeczywistością? Bo sprzedaje nam tu tylko te same koncepcje, które widzieliśmy już tuzin razy. Król okazał się nagi.

Filmowy Ubu jest dobry tam, gdzie jest wierny duchowi i literze Jarry’ego, ale za to słabiusieńki tam, gdzie Szulkin na siłę próbuje z farsy, napisanej przez nastolatka, zrobić przypowieść filozoficzną o współczesnej Polsce. Znakomity Peszek, dobra Figura, ale za to fatalna i irytująca aktorka dziecięca, której każde pojawienie się doprowadzało mnie do piany na pysku. Do tego jeszcze realizacja do bólu teatro-telewizyjna, nijak nie korzystająca z możliwości, jakie daje film. Ostatecznie – niestety porażka. A szkoda, bo jest coś niezwykle fascynującego w tym, jak dzieciak-Jarry doskonale rozumiał mechanizmy funkcjonowania władzy, nie tylko w Polsce.

Grówno!