Historia opowiedziana w filmie rozpocznie się w Albany, rodzinnym mieście muzyka. Film opowie o dzieciństwie Raya, problemach z narkotykami i z miłością. Zmarły 10 kwietnia 2004 roku muzyk, w wieku 6 lat zachorował na jaskrę i stracił wzrok.

Przeciętna hollywoodzka biografia. Czyli film o dokładnie takiej samej fabule jak tuziny innych hollywoodzkich biografii: bohater przezywa w dzieciństwie traumę, którą wspomina przez całe życie (rany, ilu takich ludzi znacie? ja żadnego), jest nikim, zaczyna być kimś, ma wzloty i upadki, wpada w narkotyki, wychodzi, po czym jako starszy gość zostaje doceniony przez innych. Koniec. Od innych biografii film odróżnia tylko kapitalna rola Jamiego Foksa - jedna z filmowych ról nowego wieku - świetne drugoplanowe role kobiece i dobra muzyka.

Ni hagiografia, jak chcą niektórzy, ni próba obalenia mitu, jak wołają inni – po prostu uczciwy, wyważony portret człowieka wielokrotnie krzywdzonego przez los i bliskich, ale i człowieka, który bliskich (i siebie samego) wielokrotnie krzywdził. Odczucia widza wobec Charlesa sportretowanego przez Hackforda układają się w sinusoidę – litość przechodzi w podziw, podziw w niechęć i vice versa. Niby w takim podejściu do tematu nic niezwykłego nie ma, ale pośród hollywoodzkich biografii standardem niestety to nie jest i zdecydowanie zapisuje się Hackfordowi in plus. Wyróżnić należy też znakomicie oddające klimat kolejnych dekad zdjęcia Edelmana, świetne role drugoplanowe niemal wszystkich bez wyjątku aktorów (z naciskiem na debiutantkę Sharon Warren w pięknie skonstruowanej i odegranej postaci matki artysty, która budzi nie mniejsze współczucie niż sam Ray), smakowite i zabawne zarazem epizody (Larenz Tate jako Quincy Jones), no i, rzecz jasna, genialną muzykę twórcy rhythm’n’bluesa. Nade wszystko mamy zaś kreację Jamiego Foxxa, kreację ze wszech miar wybitną, kreację z limitowanej kolekcji TTZBY (To-Trzeba-Zobaczyć-By-Uwierzyć). Ostatnim modelem, jaki wyszedł w tej niezwykle rzadkiej serii, był do tej pory Bill Rzeźnik Daniela Day-Lewisa, teraz jest nim Ray Charles Jamiego Foxxa. Nieprędko ktokolwiek będzie w stanie mu dorównać.

Rewelacyjna rola Foxxa jest źródłem wykreowanego entuzjazmu wokół filmu jako całości, a tymczasem – prócz może jeszcze muzyki, którą docenią miłośnicy Charlesa – "Ray" oferuje niewiele. Typowa historyjka "od zera do bohatera". Kolejne przeboje muzyka przemieszane z pogrążaniem się w nałogu i chyba mocno wydumanymi (przez scenarzystów) wyrzutami sumienia związanymi ze śmiercią brata tworzą poprawną, dobrze opowiedzianą, ale pustawą w treści fabułę. Hackford jest sprawnym opowiadaczem, ale chyba brak mu odwagi – podobnie jak złagodził wymowę "Dolores" na podstawie powieści Kinga, tak i tu można odnieść wrażenie, że wygładza postać Raya – wszystko kończy się jakimś sztucznym happy-endem i żenującym napisem "przez kolejne 40 lat napisał wiele przebojów".

Jamie Foxx nie gra Raya Charlesa: on JEST Rayem Charlesem. Godna Oscara, niesamowita kreacja – jedna z najbardziej olśniewających ekranowych transformacji, jaką dane mi było oglądać na ekranie przez ostatni rok albo i lepiej – to najważniejszy powód, by ten znakomity film obejrzeć. Powód drugi: to nie jest typowa hollywoodzka biografia, wybielająca bohatera, spiłowująca wszystkie ostre krawędzie jego wizerunku, sprowadzająca każdego popularnego artystę, sportowca czy polityka, którego życie posłużyło za kanwę filmu, do akceptowalnego dla wszystkich „poczciwego chłopa”. Charles Hackforda to niełatwy, paranoiczny, słaby, czasem nawet podły facet, którego muzyka – choćby porywająca – nie robiła z niego lepszego człowieka. Wspaniała, fascynująca opowieść w naprawdę świetnym wykonaniu.

Absolutnie poprawny film, ale daleki od jakiejkolwiek oryginalności czy wielkości, stąd duże zaskoczenie oscarową nominacją. Większość obrazu wypełnia doskonała muzyka, ale przecież nie w tym zasługa reżysera czy scenarzysty (jedynym ich chwytem jest kilkukrotna próba wykorzystania tekstów piosenek do komentowania sceny). Wspaniały w roli Charlesa jest Jamie Foxx, on na te dwie godziny naprawdę staje się graną przez siebie postacią. Ale poza tym to biografia według hollywodzkiej sztampy - trudne dzieciństwo, przezwyciężanie problemów, wzlot, upadek, pozbieranie się i umoralniające zakończenie. Nic więcej.