Sequel "Dorwać małego". Tym razem Palmer angażuje się w działalność przemysłu muzycznego. Poznaje Edie, młodą wdowę, która po swoim mężu obejmuje kierownictwo w wytwórni płytowej.

No, to jest wydarzenie. Jak na razie pewniak na listę najgorszych filmów roku. Sequel do tego stopnia nieudolny, nieśmieszny i pełen desperackich prób ratowania sytuacji (włącznie z fatalnie niedopasowaną muzyką), że w trakcie seansu osłupienie i irytacja powoli przeszła mi we współczucie. Gdyby pociągnęli to jeszcze przez z pół godziny, zacząłbym może trzymać kciuki, żeby po kolejnym tuzinie prób jednak udało się wykrzesać ze mnie chociaż wątły uśmieszek. Zamiast jedynki daję dwójkę, bo jednak na papierze parę pomysłów musiało wyglądać przyzwoicie (no, powiedzmy w bardzo kiepskim świetle). Na ekranie sprawdził się jednak tylko biały Murzyn Vince'a Vaughna. I gej-ochroniarz The Rocka, który jak widać ma przed sobą karierę co najmniej w branży gejów ochroniarzy.

A mi ten bezpretensjonalny letniak dostarczył sporo przyjemności. Gwiazdorska obsada, fajne piosenki Milian i nawet można się trochę pośmiać z udającego czarnucha Vince’a Vaughna i – przede wszystkim – The Rocka, który naprawdę zabawną rolą ochroniarza-geja udowadnia, że może jeszcze w branży namieszać i sięgnąć nieco wyżej niźli po posadę zastępcy Schwarzeneggera, bo ma coś, czego Arnie nie miał – naturalny talent komediowy.

Szedłem na to już po przeczytaniu wszystkich złych recenzji... a i tak się potężnie rozczarowałem. To jakby reklama fantastycznej agencji castingowej - "patrzcie, mamy w ofercie wspaniałych aktorów, tylko dać im przyzwoity scenariusz i reżyserię, to wyjdzie z tego filmowe arcydzieło". Ale nikt nie dał.

Nie tak zły, jak zwykle bywają hollywoodzkie sequele – ale nie tak dobry, jak można byłoby się spodziewać po obsadzie. Zawinił przede wszystkim bardzo nierówny scenariusz – i poważny błąd obsadowy, jakim było powierzenie głównej kobiecej roli Umie Thurman. Niewiasta owa jest bowiem tak nudna jak ładna, a talentu komediowego nie ma za grosz. Wyblakł także talent Travolty, który jest zaledwie cieniem samego siebie z oryginału. Słabiej prezentuje się chyba tylko Steven Tyler, który nawet nie jest w stanie zaśpiewać przyzwoicie własnych starych kawałków. Cały film kradną za to odtwórcy drugoplanowych ról – kapitalni raperzy pod wodzą Cedrica the Entretain’era, pyszny Vince Vaughn, a przede wszystkim The Rock, który po raz kolejny udowadnia, że komedie to jego żywioł. W sumie można obejrzeć – ale po co, skoro powtórka z „Get Shorty” będzie sto razy przyjemniejsza.

Plejada aktorów, chwytliwy temat, dużo niezłych gagów, a całość sprawia wrażenie filmu niepotrzebnie rozciągniętego i niespójnego zlepku osobnych scen. Trochę tu chyba zadzaiałało przekonanie twórców, że są tacy fajni i taki fajny film robią, że nic więcej do szczęścia widzom nie będzie potrzebne. A jednak się mylili.