Nick, wzorowy mąż i ojciec bardzo kocha swoją żonę Kitty. Niestety, nie może oprzeć się wdziękom pięknej i drapieżnej Tuli. Czym naprawdę jest miłość, Nick dowie się dopiero, kiedy zdradzi żonę. Zazdrosna Tula nie będzie jednak chciała ułatwić mu powrotu do małżeńskiego łoża. Kitty również nie będzie patrzeć spokojnie na rozterki męża...

Zlepek deklamowanych z emfazą dialogów i ponadczasowych piosenek (Turturro dorastał na Brooklynie lat 60., więc z natury rzeczy musi mieć świetny gust), który ma potencjał scenicznego hitu, jednak w kinie bardziej irytuje niż angażuje. Fani Bollywoodu powinni to łyknąć, ja poczekam aż Józefowicz zakupi prawa.

Jest dobrze, ale nie beznadziejnie. Masa kapitalnie wymyślonych i zagranych postaci wykonuje masę kapitalnie pomyślanych i zaaranżowanych piosenek - a jednak z sumy świetnych fragmentów jakoś nie wyłania się znakomita całość. Najciekawsze, że winę za to ponosi nie Torturro-reżyser (bez wątpienia umiejący znakomicie poprowadzić aktorów i zaaranżować błyskotliwą scenę), ale Torturro-scenarzysta, nie potrafiący zdyscyplinować opowieści tak, by przez cały czas śledziło się ją z jednakowym zaangażowaniem. Mimo wszystko jednak film ma tyle bezpretensjonalnego humoru, a aktorzy bawią się w swoich rolach tak wyśmienicie, że całość da się oglądać z przyjemnością. Szczególnie warto dla Kate Winslet w roli uwodzicielskiej ladacznicy i dla Walkena jako fanatycznego wielbiciela Elvisa.

Właściwie nie film, lecz zlepek nietypowych teledysków do starych, znanych przebojów. Muszę jednak przyznać, że niektóre z nich – zwłaszcza „Delilah” – bardzo przypadły mi do gustu. A to już wystarczy, aby uznać seans za czas nie zmarnowany.