Remake słynnego filmu Johna Carpentera z 1976 roku. Akcja będzie się działa w czasach współczesnych. Policjant Jake Roenick wraz z innymi aresztantami musiał będzie stawić czoła gangsterom próbującymi odbić swojego szefa uwięzionego na 13 posterunku.

Najzabawniejszy film, jaki widziałem w tym roku. Po prostu mistrzostwo świata. Nie wiem kiedy ostatni raz w ciągu 100 minut ktoś wcisnął na jeden ekran aż tyle idiotycznych błędów logicznych. Na ich wypisanie potrzeba by oddzielnego artykułu. Napastnicy atakujący w nocy posterunek wyłączają w nim światło - jasna sprawa, przecież ich snajperzy wolą nie widzieć kto i gdzie porusza się w środku. Nieznanymi metodami wyłączyli wszystkie urządzenia w mieście, obsługujące telefony komórkowe. Mimo że wokół budynku roi się od snajperów, wszyscy wolą napieprzać bez sensu po ścianach, zmuszając swój cel do ukrycia. Choć w budynku padło sporo napastników w kewlarowych kamizelkach, bohaterowie wolą paradować w środku w marynarkach, bo fashion statement zobowiązuje. W co drugiej scenie ktoś z bohaterów staje sobie przy oknie, bo czytali scenariusz i wiedzą, że jeszcze nie ich kolej. Żaden z napastników nie strzela kiedy ma przed sobą cel - scenarzysta przecież kazał im się dać zabić. Napastnicy mają zakładnika, którym mogliby się posłużyć, ale wolą go bardzo filmowo wykończyć, bo tak wymyślił tenże scenarzysta. Panie uciekające samochodem wolą obie siedzieć z przodu, bo tam łatwiej je trafić - żadna nie może schować się z tyłu, bo tam scenarzysta przygotował niespodziankę, która nie wyskoczy w momencie kiedy będzie to dla niej bezpieczne, czyli kiedy samochód stoi, tylko kiedy jedzie. Zdrajcą okaże się osoba najbardziej bezsensowna, która nie tylko mogła wszystko skończyć dużo wcześniej (ale musiała czekać do końca filmu przez tego cholernego scenarzystę), ale też kompletnie nie miała prawa wiedzieć, że cel ataku znajdzie się na posterunku 13. Do tego akcja prowadzona w centrum miasta skończy się ni z gruchy ni z piertruchy w lesie. A w lesie nikt się nie widzi, mimo że jest tam jasno jak w dzień. I jeszcze ten fachowy tunel ex machina! Normalnie mam w kinie nerwy jak postronki, ale ten atak na postronki mnie wykończył nerwowo i zerwał mi boki... Trzy punkty za świetną zabawę.

Wcale dobry remake remake’u, a więc rzecz niesłychanie rzadka. Historia jest niby doskonale znana, a mimo to scenarzyście parokrotnie udaje się nas zaskoczyć. Duży plus za prawie niespotykany w hollywoodzkim kinie chwyt, który osobiście uwielbiam – bohaterowie najbardziej sympatyczni, co do których mamy stuprocentową pewność, że przeżyją – giną jako pierwsi. I ogromny plus za to, że film wygląda, jakby powstał 20 lat temu, w złotej erze sensacji, dzięki czemu prócz emocji udaje mu się również wywołać swoistą nostalgię.

Po co trzeci raz kręci się film z tak szczątkową i nieciekawą fabułą? Poprzednie wersje przynajmniej mogły zaszokować ówczesną publiczność, najnowsza tymczasem jest sensacyjniakiem klasy B wyróżniającym się tylko obsadą. Widzowi ma być smutno, gdy giną kolejni bohaterowie, ale nie jest – bo psychologiczne pogłębianie postaci wykonane jest wyjątkowo topornie. Nudne, przewidywalne widowisko.

Nie przestaje mnie zadziwiać, jak to hollywoodzcy producenci biorą mierną, niskobudżetową staroć w rodzaju nieco dziś zapomnianego filmu Carpentera (skądinąd – też remake’u, filmu Hawksa z 1959 roku), najmują obiecującego młodego reżysera, posypują produkcję kupą forsy, angażują parę dużych gwiazd – a rezultat, mimo wszystkich tych inwestycji i starań, ani odrobinę nie zbliża się do kina klasy A. mało tego: nie widać, żeby nowy film był choć trochę bardziej ekscytujący i wiarygodny od oryginału. Doprawdy nie wiem, po co robi się takie filmy.

Przyznam się ze wstydem, że nie widziałem żadnej z dwóch poprzednich wersji "Ataku na posterunek". Ale może właśnie dzięki temu był to bardzo udany seans. Jest to dobrej klasy dramat osaczenia, napięcie w filmie jest utrzymane jak sie patrzy, nielogiczności niewiele, za to wiele niestandardowych rozwiązań wraz z zupełnie zaskakującymi decyzjami kto przeżyje, a komu nie będzie to dane. Na dodatek nietypowa dla kina z USA przemoc - bohaterowie pozytywni nie wahają się z pół metra strzelać w tył głowy przeciwnika, jeśli ma to przynieść efekt, a złoczyńcy nie biorą bezsensownych zakładników, tylko po to, by ktoś ich później mógł uwolnić. Solidny występ Fishbourne'a, Hawke'a i Byrne'a. Prawie dwie godziny emocji na thrillerze sensacyjnym - to już mi się dawno w kinie nie zdarzyło. Polecam.