Portret słynnego brytyjskiego aktora Petera Sellersa, najlepiej znanego z roli inspektora Clouseau w filmach z serii "Różowa Pantera".

Erotoman i mitoman, tyran z kompleksem Edypa, człek na wskroś niesympatyczny, pozbawiony jakichkolwiek ludzkich odruchów. Taki właśnie obraz Sellersa buduje się tu na podstawie zbioru anegdot z życia komika, przerywanych co i rusz denerwującymi wstawkami, w których Sellers przebrany za żonę/matkę/ojca/Edwardsa/Kubricka zwraca się bezpośrednio do widza. W zamyśle ma to oczywiście nawiązywać do stylu filmów Sellersa, w których często sam odgrywał wszystkie główne role. No fajnie, ale co tak właściwie z tego wynika? Wolałbym, by twórcy najpierw pokazali mi prawdziwą historię Sellersa (kto wierzy, że był złem wcielonym, ręka w górę), powiedzieli, dlaczego był genialnym komikiem (argumentacja „był i już” mnie nie przekonuje), a formalne hocki-klocki zostawili na koniec.

Gdyby ktokolwiek inny zagrał główną rolę - pewnie byłaby to jeszcze jedna filmowa hollywoodzka biografia, w której sensacyjne wydarzenia z życia portretowanego są dużo istotniejsze niż pytanie, dlaczego bohater był, jaki był. Jednak fenomenalny występ Rusha wynosi całość ponad przeciętność: jest kilka takich momentów, w których szczęka odpada z hukiem na parkiet – jak w scenie z planu „Dr. Strangelove”, która wygląda i brzmi jak fragment odrzucony z filmu Kubricka. Szkoda tylko, że wybitna główna rola i znakomity, pomysłowy montaż to jedyne elementy filmu, które wznoszą się ponad przeciętność.

Karkołomny pomysł nie do końca zrealizowany, ale sama forma i kreacja Rusha wznoszą go ponad przeciętność. Myślę, ze Sellers nie wstydziłby się tego filmu.