Bohaterką filmu jest 15-letnia dziewczyna. Mieszka, jak większość polskich rodzin, w blokowisku. Jej rodzice są przeciętni - ojciec czasem zagląda do kieliszka, mama biega do kościoła, a w mieszkaniu gra bez przerwy telewizor. Tereska rozpoczyna naukę w szkole krawieckiej, chce zostać projektantką mody. Zaprzyjaźnia się z nową koleżanką - Renatą.

Z jednej strony przyjemnie, że pojawił się realistyczny i wiarygodny film współczesny. Z drugiej strony - to kolejny film o blokowisku, kolejny filmowy dół i znowu zbiór absolutnie niesympatycznych postaci. Gratulacje dla aktorów (Zamachowski wreszcie w nieco innej roli) i dla Glińskiego za wybór czarno-białej taśmy. Mam wrażenie, że ta czarno-biała konwencja wyniosła film o jeden poziom wyżej. Teraz prosimy o coś mniej dołującego i bardziej 'ludzkiego'.

Gliński pokazuje nam społeczny dół na tej samej zasadzie, co Aaron Spelling pokazał nam niegdyś społeczną górę w „Dynastii”. Po prostu zauważa, że jest. Tyle że wszyscy już to wiedzieli i film ogląda się jak zbiór co bardziej pesymistycznych reportaży wyjętych wybiórczo z telewizyjnego dziennika. Co prawda aktorów ma Gliński o niebo lepszych od Spellinga, ale niewiele to zmienia w nazbyt łopatologicznej wymowie całości.

Jak na polski film, nie jest najgorzej, da się wytrzymać a nawet rzucić kilka frazesów typu 'prawda o polskich blokowiskach'. Ale 'Fucking Amal' to jeszcze nie jest, oj nie jest.

Przy wszystkich niewątpliwych zaletach tego filmu, które należy podnosić zwłaszcza na tle wszechobecnej mizerii, ma on jeden poważny mankament. Nie, nie techniczny czy warsztatowy: wszystkie role zagrane są bez zarzutu, historia angażuje widza, wszystko ładnie widać i słychać, co w polskich filmach jest ostatnio ewenementem. Problem w tym, że widać w 'Teresce' jak na dłoni największą wadę rodzimej kinematografii: chorobliwy brak dystansu do samych siebie, a co za tym idzie - poczucia humoru. Gdyby wlać w ten film odrobinę pozytywnej myśli, wytchnienia od całej nędzy i rozpaczy małych miasteczek, miałby szansę wznieść się nad poziom rzeczywistości, którą pokazuje i może nawet pokazać wreszcie coś zrozumiałego dla nie-Polaków. Magia kina polega na tym, aby pięknie kłamać - prawdziwego bólu, rozpaczy i straconych marzeń jest w życiu aż dość. Kino jest po to, by pokazać, że mają one jakiś sens.