Główną bohaterką filmu jest kobieta, która w czasie powietrznego rejsu dowiaduje się, że pewien przestępca zabije jej ojca, jeśli ona nie pomoże mu w zabójstwie wpływowego biznesmena.

Skromny, staroświecki thriller, który przez większość czasu całe napięcie z powodzeniem buduje jedynie na relacji między kobietą (znakomita Rachel McAdams, proszę zwrócić uwagę, jak wygrywa skonfundowanie, niepewność) a mężczyzną (świetny ironiczno-demoniczny Cillian Murphy), oddalonymi od siebie zaledwie o kilkadziesiąt centymetrów. W ostatniej tercji Craven folguje i sięga po ulubione zabawki – laska będzie biec schodami na górę, a trudny do ubicia typ z nożem za nią – ale wystarczy odrobina dystansu i sympatii dla B-movies, by całość odebrać jak najbardziej pozytywnie. W kategorii popcornowej przyznaję 8 dobrze wyprażonych ziaren kukurydzy.

Cillian Murphy jest tak cudowny, że przez sporą część filmu nie mogłem się powstrzymać przed kibicowaniem właśnie jemu, a nie tej rozhisteryzowanej kobiecinie! Nie ma jak dobry aktor w roli bad guya. Dodam tutaj, że doświadczenie w kręceniu slasherów dało Cravenowi bezcenną umiejętność kreowania wyrazistych postaci piątoplanowych, takich które i tak mają w scenariuszu tylko kilka linijek zanim je zaciukają. Dzięki temu w "konwencjonalnym" thrillerze Craven świetnie kreuje tło dla dramatu głównych bohaterów - ta staruszka od poradników, ta para małolatów, ten agresywny pasażer, to fantastyczne postacie, które zapadają w pamięć mimo niewielkich ról.

Bardzo skuteczny, świetnie pomyślany thriller – powrót Cravena do formy, miejmy nadzieję że na dłużej. Większość akcji rozgrywa się w lecącym na wysokości kilku kilometrów nad ziemią samolocie, między dwojgiem ludzi przypiętych pasami do siedzeń – a jednak rzecz kręci jak trzeba! Z radością wypada powitać pojawienie się nowego i bardzo interesującego filmowego czarnego charakteru w osobie lodowatookiego Ciliana Murphy’ego, którego wdzięk i chłód przyprawiają o ciarki na grzbiecie. Szkoda, ze atmosfera siada odrobinę po tym, jak bohaterowie wysiadają z samolotu – ale całość do końca trzyma się kupy, a różne drobne, bardzo cravenowskie smaczki (jak np. kapitalna debiutantka Jayma Mays w roli niepozbieranej recepcjonistki) bardzo poprawiają smak całości.

Wes Craven zachował się jak gnojek, który dostał na komunię pierwsze wideo i sprawdza funkcje pilota. Najpierw jedzie cały czas na stopklatce, aby później włączyć możliwie najszybsze przewijanie. Efekt jest jeden – starta taśma i naruszona głowica. Bardzo dobre aktorstwo Murphy’ego i McAdams nie rekompensuje kompletnie skopanej kulminacji, która na dobrą sprawę nie istnieje. Tak w ogóle, to Murphy zamiast męczyć się z upartą babą, mógł po prostu porwać samolot i rozpierdzielić cały hotel. A gdyby jeszcze krzyczał: „wynocha z Iraku”, to już wszyscy przeciwnicy Busha pialiby z zachwytu.

Zawsze mnie męczyły te wszystkie recenzje, w których można było przeczytać "Niestety typowy finał psuje...". Ludzie przenieście się do recenzji kulinarnych: "Niezły obiad, ale podany na koniec deser był bardzo typowym rozwiązaniem". Craven nakręcił kameralny thriller. Thrillery kończą się finałem. Jakby nie był on typowy, to by widzowie byli zawiedzeni i pewnie jakoś inaczej trzeba by ten film określić gatunkowo. "Red Eye" to świetny thriller z dobrą obsadą, sprawną fabułą, wysokim napięciem i finałem godnym gatunku (i budżetu). Kropka. Polecam.

Zaczyna się nieźle. Klaustrofobiczny thriller wykorzystujący tym razem sąsiadujące ze sobą miejsca w samolocie podczas nocnego lotu, to pomysł doskonały. Perfekcyjnie sprawdza się też Cillian Murphy z niepokojącym urokiem w zimnym spojrzeniu. Szkoda, że tego pomysłu wystarczyło tylko na 3/4 filmu - końcówka jest już niestety przerażająco typowa i po prostu nudna, skutecznie psując całe dobre wrażenie z pierwszej części filmu. Dużo lepiej by było, gdyby sceneria została ograniczona tylko i wyłącznie do samolotu.