Wojna secesyjna. Ranny w czasie bitwy Inmam postanawia wrócić do domu, gdzie czeka na niego ukochana Ada. Jednak po drodze będzie musiał stawić czoło zdemoralizowanym żołnierzom, łowcom nagród oraz zbiegłym niewolnikom. Tymczasem Ada po śmierci ojca walczy o przetrwanie - farma ma zostać bowiem zlicytowana. W ogarniętym wojną kraju samotnej młodej kobiecie zewsząd grozi niebezpieczeństwo. Na szczęście z pomocą przychodzi jej ciężko doświadczona przez los Ruby.

Nie jest dobrze, kiedy centralne postaci melodramatu są jednocześnie najnudniejszymi postaciami w filmie. Nie jest też dobrze, kiedy większość zwrotów akcji da się przewidzieć na długo wcześniej. Jest jeszcze gorzej, kiedy film złożony z epizodów gubi w pewnym momencie sensowność pokazywania tychże epizodów (i połowa z nich nie wnosi nic do rozwoju postaci). Całość nieco ratuje aktorstwo, piękna strona techniczna i wizjonerski początek (wojna). Ale ostatecznie grzebie czas seansu. Nuda.

Niespodzianka nr 1: Minghella potrafi robić filmy, na których nie zasypia się po dziesięciu minutach. Dobry, momentami silnie poruszający romans historyczny, z odpowiednim, nie przesadzonym rozmachem i odpowiednim dozowaniem emocji – im bliżej finału, tym robi się ciekawiej. Niespodzianka nr 2: finał nie rozczarowuje. Kilka dni po seansie odkrywam jednak już nieco mniej przyjemną niespodziankę nr 3: główne role grały dwie najpopularniejsze obecnie na świecie żeńskie gwiazdy kina, a z filmu pamiętam teraz tylko Donalda Sutherlanda, Natalie Portman i Ethana Suplee, występujących łącznie może z piętnaście minut. W sumie gdyby Kidman zamieniła się z Portman na role nie miałbym już chyba żadnych zastrzeżeń.

Mimo kilku prób, nigdy nie udało mi się dotrwać do końca "Angielskiego pacjenta". Przysypiałem też na "Utalentowanym panu Ripley". Na "Wzgórze nadziei" poszedłem, aby zobaczyć, jak rozwija się kariera Kidman i proszę, takie miłe zaskoczenie! Świetnie zagrany - także przez aktorów z licznych epizodów (Hoffman, Portman) - i zrealizowany romans historyczny. Minghella bardzo sprawnie poradził sobie z wielowątkowością pierwowzoru literackiego. Na uwagę zasługuje także fakt bardzo niehollywodzkiego traktowania postaci, które jedna za drugą odpadają z gry.

Nie mogę się nadziwić, jak mi się ten film podobał. Spodziewałam się romantycznego cukierka w szatkach z czasu Wojny Secesyjnej, a dostałam opowieść o woli przetrwania. Nie mogę pojąć, jak to się dzieje, że recenzenci ignorują kompletnie najważniejszy motyw, który dla mnie decyduje i odczytaniu filmu – a mianowicie, że głowni bohaterowie dramatu praktycznie się nie znają! Jeśli przyjąć taki punkt wyjścia, wszystko w tym filmie ma sens i cel, a pozorny brak łączności między historią jej i jego okazuje się rozmyślnym zabiegiem. Piękne zdjęcia, piękna muzyka, niesamowicie zrealizowana scena bitwy na początku filmu. Gdyby jeszcze ktoś wytarzał Nicole Kidman porządnie w błocie, żeby się trochę przybrudziła (albo jeszcze lepiej wymienił ją na jakąś mniej posągowa dziewoję) - nie miałabym żadnych zastrzeżeń.

Nie wchodzi się dwa razy do tej samej rzeki. Weinstein i Minghella zrobili "Angielskiego pacjenta 2" i sądzili, że znowu zgarną wiaderko Oscarów. Film się nawet miejscami nieźle ogląda, żeby tylko nie był taki długi i bohaterowie nie powtarzali po 3 razy co czują (zamiast to raz zagrać).

Pięknie sfilmowany, długi, ale momentami przejmujący i cały czas smutny epicki melodramat. Mighella miał pomysł na oryginalne przedstawienie wojny secesyjnej, na przeniesienie w realia XIX wiecznej Ameryki mitu o Odyseuszu. Z pewnością atutem filmu będą piękne zdjęcia, gra aktorska (zwłaszcza Zellweger, choć robi wrażenie też epizod Philippa Seymoura Hoffmana i zwraca uwagę fakt, że Natalie Portman wyrosła na piękną kobietę) i nietypowy dla amerykańskiego filmu brak happy endu.