Pierwsza Komunia wnuka Henryka ma rozmach wesela, jednak staranny plan przyjęcia przepada wskutek poczynań pedantycznego szwagra, depresyjnej synowej i uzdolnionych pirotechnicznie dzieci. Na jaw wychodzą ponure sekrety, pokoje willi stają się polem bitwy a wierne dotąd przedmioty odmawiają posłuszeństwa. Miary nieszczęścia dopełnia wizyta katechetki...

Dlaczego po prostu nie „Komunia”? Ten film mógłby być przecież obok (mimo wszystko dużo lepszego) „Wesela” Smarzowskiego i niewymyślonych jeszcze „Chrzcin” Jakkolwiekskiego częścią tryptyku zatytułowanego „Rodzinne uroczystości”. Czyli kolejnym rozdziałem katalogu dawno już wytartych stereotypów, przaśnych i kwaśnych żarcików i komunałów rodem z „Plebanii”. Co z tym polskim kinem? Obawiam się, że jutro też będzie „Futro”. I tak w kółko…

Komedia. Ci straszni polscy mieszczanie w krzywym zwierciadle satyry. Nowobogacka familia wyprawia wystawne przyjęcie komunijne dla ukochanego wnuka. Cel – zaimponować i zadziwić wszystkich wokół. Najpierw o zaletach. Szlachetny zamiar twórców, dobrze zarysowane postaci, ciekawe role Teresy Budzisz-Krzyżanowskiej i Doroty Segdy, jazzująca muzyka braci Olesiów. Teraz wady. Chwiejna konstrukcja fabularna, mało zabawne, czasem lekko żenujące żarty, gazetowa psychologiczna diagnoza rodzinnej traumy. I wybuchowy finał (dosłownie), który nieudolnie maskuje brak pomysłu na sensowne rozwiązanie namotanych wątków.