Michael za miesiąc skończy 30 lat i ma w życiu wszystko, o czym marzył. Gdy okazuje się, że jego dziewczyna jest w ciąży, nagle zdaje sobie sprawę, że małżeństwo oznacza wyrok na całe życie. Na ślubie swego przyjaciela poznaje Kim, studentkę, która oczarowuje go swoją spontanicznością i radością życia - wszystkim tym, co za chwilę Michael ma bezpowrotnie stracić.

Fabuła jest niemal co do joty zerżnięta z włoskiego pierwowzoru (aż ciężko uwierzyć, że pracował nad nią Paul Haggis), a film sam w sobie niemal kompletnie pozbawiony tego, co charakteryzowało komediodramat Muccino, czyli naturalności i lekkości uzyskanych poprzez umiejętne wymieszanie słodko-gorzkich składników. Jednak jakaś prawda o dzisiejszych związkach spod tego niewiarygodnego podłoża mimo wszystko przeziera, zaś soundtrack – co być może zawdzięczamy Braffowi – równie dobrze mógłby być podpisany „Garden State vol. 2”.

Główną wadą tego filmu jest fakt, że jego bohaterami jest ekipa przyjaciół, będących w gruncie rzeczy irytującymi, niedojrzałymi bucami. Główną zaletą jest to, że jednak porusza on temat, który w jakiś sposób na pewnym etapie życia dotyka chyba każdego – strachu przed tym, że wszystko, co w życiu fajne jest już za nami. I choć bohaterowie wybierają najgłupsze możliwe rozwiązania, to w jakiś sposób jest to prawdziwe, a na dodatek okraszone świetnymi, prawdziwymi dialogami.