Całość rozgrywa się w pociągu ze wschodniej Europy do Rzymu, a bohaterowie to galeria malowniczych pasażerów transeuropejskiej kolei. Pierwszy pasażer, którego poznajemy, to profesor, 60-letni naukowiec, który utknął na austriackim dworcu z powodu złej pogody. Dzięki wstawiennictwu miłej i pięknej specjalistki od PR udaje mu się zdobyć miejsce w wagonie restauracyjnym zatłoczonego pociągu. Siedząc przed laptopem zaczyna marzyć o kobiecie. Epizod Kiarostamiego to groteskowy portret apodyktycznej, otyłej kobiety w średnim wieku, traktującej wszystkich napotkanych ludzi z pogardą. Loach skupia się na perypetiach trzech hałaśliwych fanów drużyny Celtics wracających z meczu Ligi Mistrzów, co pozwala mu zabrać głos w dyskusji na temat rasizmu.

Kino nowelowe dla fanów gutkowszczyzny. Jak zwykle w takich przypadkach nierówne. Z grubsza rzecz tyczy konfrontacji pokoleń w dalekobieżnym. Kawałek Loacha o kibicach Celtic Glasgow jeszcze jakoś ujdzie, pozostałe dwa to już czyste nudziarstwo i przemądrzalstwo wypalonych intelektualistów. Całość niewarta ceny biletu kinowego, lepiej kupić podmiejski lub międzymiastowy, wsiąść do pociągu byle jakiego i samemu poobserwować rozmaite konfrontacje. Taniej (jeśli ma się zniżki), przyjemniej (byle nie w godzinach szczytu) i ciekawiej (o, to na pewno).

Trzy niezłe nowele zrobione przez znakomitych reżyserów. Różne stylistycznie, ale zarazem układające się w dość spójny ciąg, co nie często pojawia się w tego typu "składankowych" produkcjach. Ci, którzy znają twórczość Ermanno Olmiego, Abbasa Kiarostamiego i Kena Loacha nie będą mieli problemu z rozpoznaniem, kto jest autorem poszczególnych części. Akcja rozgrywa się w pociągu jadącym ze wschodu Europy do Rzymu, bohaterowie to oczywiście pasażerowie. U Kiarostamiego jest zaduma nad miłością i przemijającym czasem, u Olmiego ciekawe studium charakterów, a u Loacha zaangażowany społecznie obrazek z nutą humoru i melodramatu. Ogląda się nieźle, choć może trochę za bardzo "wydumane".