Roddy’emu, rozpieszczonej myszy domowej, wydaje się, że świat został stworzony specjalnie dla niego. Kiedy jednak zamieszkujący w kanałach ściekowych szczur Sid wyłania się ze zlewu i decyduje, że właśnie nadeszła jego kolej na cieszenie się luksusem, Roddy zamierza pozbyć się szkodnika, zwabiając go do łazienki, aby tam wciągnął go „wir” w toalecie.

„…czyli jak twórczo wykorzystać przedmioty codziennego użytku w zminiaturyzowanym świecie”. Kapitalne gagi rozgrywane na drugim planie bądź gdzieś w tle rozbawią dorosłych, część slapstickowa przytrzyma przed ekranami dzieci, a śpiewające ślimaki zachwycą wszystkich. W sumie w tym roku to bodaj jedyna naprawdę wielopokoleniowa animacja. Ekipie Aardmana należą się oklaski – przyznam, że nie wierzyłem w transfer z plasteliny na cyfrę przy zachowaniu osobliwego wdzięku, cechującego wcześniejsze produkcje studia. A jednak.

Wyjątkowo mi podpasowały te szczury w podziemnym Londynie, bo byłem akurat świeżo po lekturze „Nigdziebądź” Neila Gaimana. Aardmanowskie gliniaki przerobione na animację komputerową (twórcy zrobili ponoć wersję 3d z musu, bo nie mogli sobie poradzić z wodą w technologii stop motion) nie straciły nic ze swego analogowego uroku. Wartka akcja dla młodszych, sporo mrugnięć okiem do starszych, żarty fizjologiczne zrównoważone porcją odjechanego angielskiego humoru – czyli kino dla każdego. Na dokładkę najsympatyczniejsze i najbardziej muzykalne mięczaki w historii kina. Już trzymam na półeczce miejsce na DVD (stanie, ofkors, tuż obok znakomitej „Klątwy królika";-).

James Bond dla dzieci - rozgrywająca się w świecie londyńskich szczurów historia szczura w smokingu, który poznaje piękną szczurzycę i u jej boku udaremnia szatański spisek pewnej ropuchy. Z jednej strony wiadomo, że to złośliwa szpila wymierzona w nadchodzące "Ratatouille" (zanim konkurencja zdążyła wprowadzić na ekrany film o paryskim szczurze, Dreamworks już ma film o londyńskim szczurze). Ale przyznam, że bawiłem się nieźle.

Aardman to marka bardziej niezawodna niż Volvo - i po raz kolejny nie rozczarowuje. Mam tylko jedno „ale”: zdecydowanie wolałam, kiedy scenarzyści nie zniżali się do eksploatowania prostackich stereotypów w rodzaju „tchórzliwi Francuzi, przygłupi Amerykanie”. To są brudy ze świata dorosłych, które moim zdaniem nie powinny znajdować miejsca w produkcji adresowanej głównie do dziecięcej widowni. To jednak jedyny zauważalny zgrzyt: poza tym jak zawsze najwyższy poziom - masa świetnych gagów, błyskotliwych dialogów, świetnie sportretowanych postaci, mówiących kapitalnie dobranymi głosami. No i muzykalne ślimaki zdecydowanie rządzą.