Pszczółka o imieniu Barry po skończeniu szkoły marzy o założeniu własnej firmy produkującej miód. Podczas jednej z niebezpiecznych wypraw z ula, jego życie zostaje uratowane przez kwiaciarkę z Nowego Yorku – Vanessę.

Mam to samo odczucie, co Konrad. Niby film dla dzieci – taka jego logika i tematyka, a w środku powtykane – jak rodzynki w kaszankę – żarty dla dorosłych. Jakoś to nie całkiem się klei. Było jakieś takie powiedzenie o chwytaniu kilku ptaszków za ogonki jednocześnie… Ale w sumie – niezła zabawa.

Szedłem z nastawieniem na słodką jak miód bajeczkę a la „Gdzie jest Nemo?”, a zobaczyłem zbiór świetnych w większości skeczów autorstwa Jerry’ego Seinfelda, z wieloma fajowymi odniesieniami do popkultury (między innymi do „Absolwenta”), paroma niepoprawnymi politycznie żartami oraz kapitalnymi cameo Stinga, Raya Liotty i komara. Nie wiem, jak dzieciaki zareagują na kilka scen, na przykład strzelanie do Kubusia Puchatka, ale ja bawiłem się znakomicie.

Przedsmak był już w rewelacyjnym trailerze, w którym Spielberg daje się namówić Seinfeldowi przebranemu za pszczołę, żeby zrezygnować z wersji aktorskiej i zrobić film animowany (serdecznie polecam!). Nie zawiodłem się. Seinfeld-scenarzysta serwuje nam potężną dawkę zaskakującego w kinie familijnym absurdalnego humoru dla nieco starszego widza. Bo chyba tylko dorosły jest w stanie zrozumieć bezmiar nieszczęścia faceta, któremu dziewczynę odbiła… pszczoła.

Całkiem nowa jakość: „Film o pszczołach” to trochę jak animowany stand-up. Jako fanatyczna wielbicielka Seinfelda obejrzałam tę produkcję trochę jak pełnometrażowy animowany dodatek do mojego ukochanego, kultowo-nowojorskiego serialu o niczym. Najwyraźniej jestem wymarzonym widzem dla Seinfelda i spółki, bo kupuję ich produkt bez wybrzydzania. Pasuje mi i specyficzny humor, i dezynwoltura w podejściu do ciągłości fabularnej, i fakt, że jako film dla dzieci się toto nie sprawdza… I gdyby jeszcze Vanessa mówiła głosem Julii Dreyfus, byłabym całkiem wniebowzięta. Obawiam się jednak, że film nie obroni się w polskim opracowaniu i bez oryginalnych głosów – już nawet dowcip w tytule całkiem przepadł w przekładzie…

Nie film właściwie, lecz zbiór skeczy, bo fabuła jest raczej rwana, skacząc od tematu do tematu. Ale te skecze – naprawdę całkiem, całkiem, a niemało naprawdę śmiesznych. Jeśli takie poczucie humoru jest rzeczywiście typowe dla Seinfelda, to chyba dam się przekonać i trochę czasu na jego serial postaram się wygospodarować. Ale sam film dość dziwnie się pozycjonuje – niby produkcja dla dzieci, a większość żartów skierowana do dorosłych, a animacja o kilka długości za obecnymi standardami. W dodatku polski dubbing zarzyna bardzo wiele żartów językowych – lepiej poczekać na DVD z wyborem wersji.