Magnat finansowy z Las Vegas Donald Sinclair gotów jest na wszystko, by uszczęśliwić najbogatszych graczy ze swego kasyna. Wpada więc na pomysł, by zorganizować zawody, w których będą oni mogli typować zwycięzców - ludzki "wyścig szczurów". Sinclair wkłada sześć złotych monet do sześciu różnych automatów do gry w swoim kasynie. Każdy, kto wygra monetę, będzie mógł wystartować w wyścigu. Na zwycięzcę czeka nagroda w wysokości dwóch milionów dolarów w gotówce. Pieniądze ukryte są ponad tysiąc kilometrów od Las Vegas. Uczestnicy wyścigu nie wiedzą, że Sinclair i jego goście śledzą każdy ich ruch zakładając się, który z nich wygra. Nasi bohaterowie podróżują samolotem, pociągiem, śmigłowcem, autobusem - wszystkim, co się rusza. Oszukują, kłamią i nie cofną się przed niczym, byle zdobyć upragnioną nagrodę. Kto pierwszy dotrze na metę wyścigu?

Niesamowicie nierówna komedia. Na każdy dobry pomysł przypada co najmniej jeden pomysł zupełnie chybiony. Z tym reżyserem i z taką ekipą powinien był powstać klasyk komedii, a dostaliśmy w najlepszym razie lekkostrawną papkę (kto napisał tych całkowicie nieśmiesznych pierwszych 30 minut filmu?). Ale dobrze, nie mogę jednak ze spokojnym sumieniem narzekać na film, w którym przy jednej scenie autentycznie popłakałem się ze śmiechu (przemówienie Johna Lovitza).

Zucker zebrał na planie czołówkę amerykańskich komików, szkoda tylko, że napisanie scenariusza zlecił tym razem komu innemu. Momentami przednia zabawa, choć „Ściśle tajne!” bądź nawet „Czy leci z nami pilot?” to to niestety nie jest, oj nie jest.

Ze śmiechu nirm moge trawfiac w klawqisaturę!

Gdyby dołożyć do obsady Carreya, DeVito i Steve Buscemiego, Rat Race przeszedłby zapewne do historii jako film, w którym zagrali wszyscy najśmieszniejsi ludzie świata. W bieżącym kształcie grożą mu jednak jedynie nieuniknione (i raczej niepochlebne dla WS) porównania z innymi filmami Zuckerów oraz z klasykiem Kramera It's a Mad Mad Mad World (ten sam motyw z wyścigiem do dużej kasy). Za to scena, w której Rowan Atkinson uczestniczy w transporcie narządów do transplantacji, rozbawi chyba nawet malkontentów.

Ja może jestem prostacki, ale lubię dobrze zrealizowane prostackie komedie. Ta jest dobra i uśmiałem się głupio, aż po pachy. Prosty kinowy odstresownik, czyli to do czego kino naprawdę zostało stworzone.

Bezpretensjonalna komedia nawiazujacy wyraźnie do 'Ten szalony świat' i komedii z cyklu Cannonball. Kilka żartów dobrych, kilka słabszych - ogólnie: można obejrzeć na wideo, jeśli nie ma się ciekawszych pomysów na spędzenie wieczora.