Pewnego zimowego poranka młoda Irlandka przyjeżdża na kolejowy dworzec w Wałbrzychu. To ostatni etap jej długiej podróży z Irlandii. Całą tę drogę przebyła by odnaleźć Marcina, chłopaka, który zostawił ją ze wspomnieniem cudownej nocy i pocztówką z widokiem jego rodzinnego miasta.

Syf, nędza, burdele, mohery i disco polo. No cóż, czy chcemy, czy nie, jest to jakiś element naszego zapyziałego krajobrazu, więc uczciwie trzeba przyznać, że Atef nie przekłamuje rzeczywistości. Ale na Boga – od trzydziestu lat rodzimi filmowcy rzadko katują nas czymś innym, więc chociaż obcokrajowcy mogliby nam tego oszczędzić.

Współczesna Polska w oczach młodej Niemki. Co zaradniejsi faceci harują w kopalniach, a dziewczyny zarabiają w burdelach. Czas wolny spędzamy w kościele i na discopolowych potańcówkach w stylu późnego Gierka. A kiedy już polski górnik wypuszcza kilof ze spracowanych rąk i rusza w Europę na wojaże, trafia mu się najbrzydsza panna w całej Irlandii. Najsmutniejszy jest fakt, że to filmidło – wyrafinowane jak przepis na kartoffel salat – zdobywa nagrody na zagranicznych festiwalach. Czyżby idealnie trafiało w stereotypy? Molly’s way is not my way.