Chemik, Adi i Pele. Niedorajdy życiowe, darmozjady – tak określają ich inni. A w gruncie rzeczy to pomysłowi i zgrani kumple. Nie mają szczęścia do pracy, mają za to na głowie mnóstwo kłopotów: chorego psychicznie psa sąsiadki czy babcię, podkradającą Chemikowi haszysz. W trudnych chwilach ukojenie może przynieść tylko telewizja i najnowszy teleturniej Krzysztofa Ibisza.

No niestety, nawet ta ostatnia szara komórka najwyraźniej nie działała, oślepiona zapewne blaskiem ego reżysera.

Świetna czołówka. Dalej tylko zbiór mniej lub bardziej popularnych żartów, krążących od dekad w naszym zaściankowym krwioobiegu. Nowsze i śmieszniejsze znajdziecie nawet w sprzedawanych w kioskach zeszycikach „Dobrego Humoru”, nie mówiąc już o tym, że w dobie powszechnego dostępu do Internetu nakręcić film z takimi dowcipasami to obciach jakich mało. No, ale reżyser jest przecież twardzielem, grypserem, fizykiem, filozofem, psychologiem, teologiem, genetykiem i egiptologiem w jednym, więc obciachu się nie boi.

Szumnie zapowiadany film bardzo zdolnego reżysera Konrada Niewolskiego, komedia jakiej nie było… i mam nadzieję, że wielu takich już nie będzie. Dlaczego? Bo mało śmieszna i niezbyt oryginalna. Tak, wiem. Zachowuję się jak ten krytyk z pierwszej sceny filmu, asekuranckiej sceny, z której wynika, że jeśli ktoś filmu nie zrozumie, to jest… hm, nie będę cytować. Parę rzeczy jest ok., zdjęcia np., kilka zgrabnie podpatrzonych scenek, wad wykpionych. A oprócz tego mnóstwo sfilmowanych dowcipów, znanych od lat (być może reżyser doszedł do wniosku, że śmieszy nas to, co już znamy), tzw. kawałów z brodą, humor często na poziomie mocno niewyrafinowanym. I ten upiorny produkt placement – bardzo, bardzo nachalny. Aktorzy robią, co mogą, ale mogą niewiele w tej sytuacji filmowej.