Jacks, amerykańska stażystka trafia do brytyjskiego wydania magazynu Vogue. Szybko zaprzyjaźnia się z pracownikami redakcji, którzy co i raz wikłają się w perypetie sercowe. W sidła porywającego uczucia wpadnie też Jacks.

Miłość jest tu taka sama, co w pierwszej z brzegu komedii romantycznej – po serii pomyłek bohaterowie padną sobie w ramiona dopiero w ostatnich minutach, a ich dotychczasowi partnerzy oczywiście nie będą mieli nic przeciwko (na przykład chłopak Brittany Murphy znajdzie szczęście w ramionach jej koleżanki). I ja też nie miałbym nic przeciwko kolejnej schematycznej komedii romantycznej, niech sobie będzie, gdyby nie te inne nieszczęścia – antypatyczne postacie i pretensjonalne dialogi. W tym lekkim gatunku to grzechy ciężkie.

Te inne nieszczęścia to na przykład takie właśnie produkcje: kompletnie bez polotu, daremnie silące się na dowcip i lekkość, próbujące naśladować „Bridget Jones” i „Cztery wesela”. Mało komedii, mało romantyzmu, dużo „żarcików” o prykaniu. Ot, filmowy silikon, sztuczny jak krągłości Pameli Anderson.

Jako tetryczna łysa blondynka, tradycyjnie zaliczam komedie romantyczne. Ta nie jest zła, chociaż nie jest też dobra. To jakby poziom przeciętnego odcinka przeciętnego serialu w BBC (przychodzi na myśl zwłaszcza „Coupling”). Aktor grający głównego bohatera to tragiczne drewno, ale Brittany Murphy jakoś to wszystko nadrabia swoją żywotnością. W sumie nie są to zmarnowane pieniądze.

Beznadziejnie nudna komedia romantyczna – bez tempa, bez pomysłu, bez polotu. Jedyne punkty przyznaję za szereg ujęć Brittany Murphy w samej bieliźnie.