Zwrotniczy mieszka na opuszczonym terenie, przy torach kolejowych, które łączą Miasto z południem. Żyje sam i jest regularnie odwiedzany jedynie przez listonosza, starego maszynistę i jego asystenta. Z nadejściem zimy, jego równowaga zostaje zachwiana przez przybycie kobiety z Miasta, która przez pomyłkę wysiada z pociągu.

Mimo iż, jak to słusznie zauważyłby Captain Obvious, jest to film o zwrotniczym, nie spodziewajcie się, broń Boże, żadnych zwrotów akcji. Dialogów też nie. Ani też zrozumienia, co tak właściwie poeta chciał przez to. „Zwrotniczy” jest filmem artystycznym do tego stopnia, że w paru miastach odwoływano seanse premierowe z powodu braku chętnych. – Cudownie! – zakrzykną w tym momencie miłośnicy gutkowszczyzny. – To coś w sam raz dla nas! W rzeczy samej, drodzy gutkomaniacy, w rzeczy samej.

Naturalistyczny i surrealistyczny zarazem film holenderskiego reżysera. Bohaterowie – tytułowy zwrotniczy, brutalny troglodyta i pojawiająca się w jego zapyziałym domku nie wiadomo skąd i dlaczego elegancka kobieta – potraktowani zostali przez Josa Stellinga jak medyczne preparaty. Przygląda się im chłodno, niewiele tłumaczy. Film jest przypowieścią o manipulacji i miłości, odwiecznym konflikcie tego, co męskie i żeńskie, i o śmierci, nieodłącznie z życiem związanej (brzmi banalnie, ale w przypadku "Zwrotniczego" jest to bardzo niebanalnie pokazane). Pojawiają się elementy groteski i czarnego humoru. Słowa padają tu z rzadka, wszystko rozgrywa się w płaszczyźnie gestów i spojrzeń. Ścieżka dźwiękowa składa się z bardzo starannie dobranej muzyki i odgłosów codzienności. Nie każdy ten film będzie w stanie obejrzeć i docenić. Ciekawe kino dla koneserów.