XVII-wieczna Francja. Szlachcic D′Artagnan wyrusza z rodzimej Gaskonii do Paryża, aby odnaleźć tam zabójcę swoich rodziców i dołączyć do legendarnej gwardii królewskich muszkieterów. Na miejscu młodzieniec trafia w sam środek dworskich intryg. Szybko zyskuje śmiertelnych wrogów. Przekonuje się także, iż muszkieterowie zostali rozwiązani. Wkrótce jednak poznaje piękną Francescę, jedyną osobę, która jest mu skłonna pomóc.

Badziew taki, że głowa mała. Dumas przewraca się w grobie, a ja, jeszcze żyw, na ziemi, bo do fanów pisarza dumnie należę.

Nieskładny gniot skomponowany z wątków powieści Dumasa i dużej ilości skoków na sznurkach. Należy przypuszczać, że scenariusz powstał po lekturze egzemplarza 'Trzech Muszkieterów' 'opracowanego' przez niszczarkę do dokumentów. No, rozpacz po prostu. Nawet Tim Roth w roli bad guy'a - tak idiotycznej, że chyba przyjął ją dla żartu - nie ratuje filmu.

A fe. Nie chce mi się nawet komentować. Biedny Dumas.

Fabuła nie ma nic wspólnego z powieścią Dumasa (miłośnicy 'Trzech Muszkieterów' mogą rwać włosy z głowy), a tym bardziej z historią i właściwie trudno sie połapać o co w ogóle chodzi w tym filmie. Jego zaletą miały być efektowne sceny pojedynków, ale twórcy pownni jednak wcześniej przypomnieć sobie francuskie filmy 'płaszcza i szpady' sprzed 40 lat, aby się nauczyć sie jak ładnie pokazywać szermierkę. Bowiem, jeśli nawet była tu efektowna choreografia, to przez fatalne zdjecia, tragiczny, rwany montaż i konsekwentnie słabe oświetlenie - nie widać z tego nic. Najlepszą ekranizacją klasyki Dumasa pozostaje więc wersja Richarda Lestera, a 'D'Artagnan' (czy też, jak w oryginale - 'Muszkieter') godnie trafia do grona tych najgorszych.