Iris jest zakochana w mężczyźnie, który właśnie ma poślubić inną. Żyjąca po drugiej stronie kuli ziemskiej Amanda, dowiaduje się, że człowiek, z którym mieszka, był jej niewierny. Dwie kobiety, które nigdy się nie spotkały i mieszkają w odległości ponad 4000 kilometrów, spotykają się w sieci, na stronie pomagającej aranżować zamianę domów...

Mamy tu dwie równolegle rozgrywane historie miłosne (taka uboższa wersja „To właśnie miłość” Curtisa), Cameron Diaz gra producentkę trailerów, Jack Black (raczej nietypowy amant) kompozytora filmowego, w pomysłowych epizodach pojawiają się Dustin Hoffman, Lindsay Lohan i James Franco, zaś w miejsce zarezerwowane w kom-romach na postać przyjaciela-geja – wzruszający Eli Wallach jako scenarzysta z epoki Cary’ego Granta. Od tego gatunku nie oczekuję rewolucji, nagłych zwrotów akcji, metaforycznego drugiego dna czy zgonów wszystkich bohaterów w finale, toteż ani trochę nie żałuję, że poświęciłem temu ciepłemu filmowi półtorej… przepraszam, prawie dwie i pół godziny. No właśnie – czas upływa tak przyjemnie, że nadzwyczaj długa całość jest mniej męcząca niż kwadrans jakiegoś „Ja wam pokażę!”.

Jak spreparować romantyczny hit na święta? Bierzemy bohaterkę w stylu Bridget Jones (Kate Winslet dostała tu szansę odreagowania przegranego castingu), dodajemy dla kontrastu drugą – wyluzowaną Amerykankę (w tej roli specjalistka od ról wyluzowanych Amerykanek Cameron Diaz), która osiągnęła sukces zawodowy, ale brakuje jej szczęścia w sprawach sercowych, no i serwujemy im nieoczekiwaną zmianę miejsc (panie spontanicznie, via Interenet, wymieniają się domostwami na święta). Amerykanka trafia na angielską prowincję. Angielka do luksusowej rezydencji w Los Angeles. Obie zmagają się z różnicami kulturowymi, obie spotykają interesujących facetów dobranych zgodnie z zasadami castingowej poprawności politycznej. Korpulentna Winslet spotyka korpulentnego Jacka Blacka, wymukła Diaz wysmukłego Jude’a Law. I tak dalej, według sprawdzonych schematów. Ot, typowe hollywoodzkie „oglądadło”. Seans nie będzie bolał, choć jeśli go sobie odpuścimy, strata niewielka.

Nancy Meyers kręci po swojemu, swoje babskie filmy, przy czym wcale nie uważam słowa "babskie" za pejoratywne. Kiedyś nazwany by to kino kinem obyczajowym, dziś przyczepia mu się nośną etykietkę "komedii romantycznej". Śmiechu wcale jednak nie ma wiele, mamy zaś słodkie historie miłosne, długie dialogi o uczuciach, ładne zdjęcia, dużo ciepła, pozytywnego przesłania, nieco nudy i zero oryginalności. Z dwóch filmów, które tworzą "The Holiday" ciekawszy wydaje się być ten z Kate Winslett, Jackiem Blackiem i 90-letnim Eli Wallachem - ma wyrazistsze i konkretniejsze tło emocjonalne. Nic wielkiego, ale uważam, że kino powstało również po to, aby pojawiały się takie filmy i gdy przynajmniej jedno "Holiday" na okres świąteczny pojawi się w kinach świat od tego nie stanie się gorszy.