Wyzuta z uczuć szefowa kuchni, Martha James, zostaje zaskoczona nagłą śmiercią siostry, której dziesięcioletnia córka trafia pod opiekę bohaterki. Do tego musi dzielić restauracyjną kuchnię z uroczym, obiecującym kucharzem.

Mało romantyczna i nie bardzo śmieszna komedia romantyczna. I nawet nie da się powiedzieć, że przynajmniej Zeta Jones wygląda tu olśniewająco. Największą charyzmą popisują się krojone w filmie warzywa.

Niepotrzebny remake wdzięcznej włosko-niemieckiej komedii „Bella Martha”. Tytułowego życia nie ma tu za wiele, podobnie jak chemii między Zetą-Jones a Eckhartem. Kolejną udaną rolę zalicza za to Abigail Breslin, ale to i tak za mało, by ten smętny melodramat komukolwiek polecać.

Gdyby nie notki tetryczne, w życiu bym się nie dowiedział, że to miała być komedia. A ten dowcip to kiedy niby był, bo przespałem?

Komedia romantyczna nieodbiegająca od kanonu, niczym niezaskakująca i w związku z tym nudnawa, bo to, czym wypełniono zwyczajowy „szkielet”, jest raczej kiepskiej próby. Zaczyna się prawie dramatycznie. Catherine Zeta-Jones gra Kate – samotną szefową kuchni, która spędza życie, przygotowując wyrafinowane dania i odwiedzając psychoterapeutę. Pewnego dnia jej życie wywraca się do góry nogami. Musi zaopiekować się córeczką tragicznie zmarłej siostry. Początek jest niezły i gdyby udało się pójść dalej w tym kierunku, kto wie, może powstałby całkiem udany dramat psychologiczny. Tymczasem nastąpił zwrot w kierunku komedii romantycznej – w restauracji Kate pojawił się nowy kucharz, grany przez przystojnego, aczkolwiek pozbawionego aktorskich umiejętności Aarona Eckharta. I jest tak jak w nudnym przepisie. Na początku on denerwuje ją, a ona jego, ale ponieważ są sobie przeznaczeni, to w końcu miłość wygrywa. Osłodą w tym zakalcowatym placku jest Abigail Breslin („Mała Miss”), która gra siostrzenicę Kate.