Skruszony gangster „Blacha” – składa zeznania, które obciążają największych bossów mafii. Staje się najpilniej strzeżonym w Polsce świadkiem koronnym. Tylko Marcinowi Krukowi, dziennikarzowi śledczemu, udaje się do niego dotrzeć i namówić na jedyny wywiad. Gangster nie wie jednak, że Marcin ma osobisty powód, dla którego chce się z nim spotkać twarzą w twarz.

Wątek miłosny prezentuje się zgoła obciachowo, ale już sprawnie zrealizowanego, wiarygodnego i chwilami nawet trzymającego w napięciu wątku mafijnego trudno się czepić. Małaszyński jako rozmazgajony dziennikarz jest beznadziejny, ale już Więckiewicz jako zblazowany gangster gra swoją najlepszą rolę. Irytuje nachalny product placement, wprawia w osłupienie idiotyczny pomysł z popową piosenką w epilogu, ale też mamy tu do czynienia z pierwszym od „PitBulla” polskim film sensacyjnym, na którym da się wysiedzieć bez poczucia totalnej żenady. W sumie tyle samo zalet co wad, ale do zerknięcia na „Odwróconych” zostałem zachęcony, a przecież nikt mi nie obiecywał, że powinienem po tej reklamówce spodziewać się czegoś więcej.

Gangsterski, hmmm, melodramat. Kinowy wehikuł promocyjny mafijnego odcinkowca TVN „Odwróceni”. Klamrą spinającą urywki z serialu (a ten zapowiada się całkiem przyzwoicie) jest wątek dziennikarza śledczego i jego operatorki, którzy rejestrują wyznania świadka koronnego o ksywie Blacha (Robert Więckiewicz). Zaskakuje fakt, że to właśnie część kinowa nakręcona jest w manierze łzawej, wenezuelskiej telenoweli. Rozmazgajony do granic przyzwoitości Paweł Małaszyński balansuje nieustannie na pograniczu płaczu, a jego partnerka – pożyczona przez TVN z planu serialu „Na dobre i na złe” – pochlipuje, poruszona wynurzeniami Blachy i smutnym losem Pawła Małaszyńskiego. W kulminacyjnym momencie, kiedy – zgodnie z reklamowym sloganem – miłość zwycięża mafię – ja też załkałem, ale ze śmiechu… Puenty, oprócz słodkiego „buzi”, nie było żadnej. „Świadek”, wspomagany przez machinę promocyjną ITI, i tak się sprzedaje, zatem po co się wysilać?

Solidny poziom polskiego serialu kryminalnego – czyli generalnie nienajlepiej, ale bez żenady. No nie, żenada jednak była – aż trudno mi uwierzyć, że w końcowych 15 minutach, podczas „emocjonalnej sceny Pawła Małaszyńskiego” ktoś może zachować powagę. Ten aktor to zresztą kolejny ciekawy przypadek polskiego kina. fajnie się zarysował jako bezwzględny twardziel w „Oficerze”, po czym wpakowano go we łzawe rólki wrażliwych męźczyzn. Efekt jest taki, że kładzie on „Świadka koronnego”, smętnymi minami i głodnymi kawałkami o sensie życia. A szkoda, bo oparta na faktach opowieść z życia pruszkowsko-wołomińskich gangsterów mogłaby być całkiem strawna i widać ten potencjał w wątkach „Blachy” i jego historii (tu elementów żenady nie znalazłem). Oczywiście widać, że to reklamówka serialu (porwane wątki, choćby Skalpela, donikąd nie prowadząca końcówka), ale reklamówka mówiąca – „zobaczyliście już najgorsżą rzecz jaką przygotowaliśmy – Pawła Małaszyńskiego – ale oglądajcie serial bo tam go nie będzie”. Zaiste ciekawa strategia.