Florentino Ariza, poeta i nieśmiały urzędnik pocztowy obsługujący telegraf, odkrywa miłość swego życia, gdy widzi Ferminę Dazę w oknie willi jej ojca. Serią namiętnych listów, w których wyznaje swą miłość rozpala uczucie w sercu dziewczyny, jednak jej ojciec dostaje furii i poprzysięga sobie, że nigdy nie pozwoli córce na związek z tak marnym kandydatem.

Do cholery niepodobne.

A niech mnie kule biją! Beato, mój miernik „zgodności” z cudzą notką osiągnął właśnie 100%. Bardem przez pierwszą połowę filmu wygląda jak niepełnosprawny, a przez drugą – jak sprzedawca różdżek z Harry’ego Pottera. Denny syf.

Gabriel Garcia Marquez to jeden z tej niewielkiej grupy pisarzy „błogosławionych” darem kreowania światów osobnych, autonomicznych, które istnieją równolegle z naszym. Trzeba mieć dar porównywalny, by z jego powieści zrobić dobry film. Mike Newell, reżyser m.in. „Czterech wesel i pogrzebu”, zrobił z powieści kolumbijskiego noblisty kolorową szmirę z pretensjonalnymi piosenkami Shakiry. Melodramat to podobny do seryjnej produkcji filmowej konfekcji „dla pań” – jak określają tę kategorię pracownicy wypożyczalni płyt DVD. Z pełnych życia postaci powieści Marqueza zrobiono papierowe kukiełki. Specyfika realizmu magicznego wyparowała gdzieś bezpowrotnie. To nie adaptacja powieści, a nieudolna ilustracja wybranych fragmentów.