Andy Osnard to brytyjski szpieg, zesłany do Panamy. Jego tajną bronią jest Harry Pendel, obecnie bogacz i najbardziej wpływowy krawiec w kraju, znany z pasji do opowiadania fantastycznych historii i markowych garniturów. Czy jednak Harry jest jedynie tym za kogo się podaje?

Film miał u nas w kraju raczej słabe recenzje, tymczasem dla mnie to bardzo przyjemne zaskoczenie. Szpiegowska historia dla dorosłych widzów, pozbawiona gadżetów, pościgów samochodowych i wybuchów, za to pełna świetnych dialogów, mrocznego humoru (wycelowanego również w Bonda) i wyjątkowo cynicznych postaci (brawo za zmianę wizerunku Brosnana!). Do tego, jak można się było spodziewać, John Boorman podkręca jeszcze wszystko swoim niekonwencjonalnym stylem realizacji. Pozwolę sobie nie zgodzić się z szanownymi pozostałymi tetrykami - film jak najbardziej mnie usatysfakcjonował. Polecam go wszystkim widzom, którzy ponad pościgi i wybuchy cenią sobie cięty dialog, szorstkie poczucie humoru i wywrotowe podejście do gatunku. Ale uwaga - w tym filmie naprawdę nie ma postaci, do których można poczuć większą sympatię.

Niezły kryminał, którego dwie największe zalety to czarny jak smoła humor obecny w dialogach i ironiczny jak cholera dystans obecny w Brosnanie. To naprawdę świetny aktor i jeśli będzie miał w przyszłości szczęście trafiać na podobne lub lepsze projekty, może zapisać się w historii kina – podobnie jak Sean Connery i Roger Moore, a odwrotnie jak Timothy Dalton i George Lazenby – nie tylko jako agent 007.

To film głównie dla fanów Geoffreya Rusha, który z wrodzonym sobie wdziękiem wciela się tu w postać człowieka, rozdartego między wolą utrzymania się na powierzchni pośród zawiłych politycznych rozgrywek a lojalnością i poczuciem przyzwoitości. Dość zabawne jest też obserwowanie Pierce Brosnana w roli szpiega-sukrczybyka, będącej antytezą Agenta 007, z którym ten aktor nieodmiennie się kojarzy. Dwie naprawdę niezłe role gubią się jednak odrobinę w trochę za bardzo pokomplikowanej intrydze, i na koniec pozostaje spory niedosyt.