Ben Stone to pozbawiony ambicji i jakiegokolwiek kierunku w życiu zwykły facet. Do tej pory żył on w świecie fantazji seksualnych, aż do dnia, kiedy nieoczekiwanie udało mu się trafić do łóżka ze wspaniałą dziewczyną - ucieleśnieniem marzeń każdego faceta. I wszystko byłoby w porządku, gdyby nie to, że szaleństwo jednej nocy kończy się... wpadką!

Jeśli rozpatrywać „Wpadkę” w kontekście poprzedniego filmu Apatowa – „40-letniego prawiczka” trzeba oddać szacuneczek – jest naprawdę nieźle. Prosty pomysł fabularny obrósł równie prostą, ale i zgrabną konstrukcją, został został wygrany (i zagrany) niegłupio, ze sporym, wdziękiem i humorem . Najbardziej zadziwiające jest, że pomimo zachowania klimatu amerykańskiej komedii dla nastolatków, film i jego bohaterowie są pełni nierozmemłanego ciepła. Jak zauważa Wojciech Orliński – duża w tym zasługa świeżych aktorów.Brawa za epizodyczne scenki „na dywaniku” przełożonych Alison.

Tak jak Tarantino ze ścinków szeroko pojmowanego kina klasy B, tak Apatow z różnych komediowych wariantów tworzy nową jakość. Mamy tu wulgarne dialogi niczym z Kevina Smitha, sprośne sytuacje rodem z „American Pie”, off-beatowy humor à la bracia Coen, a nawet socjologiczne obserwacje jak z Woody’ego Allena. To kino w dużej mierze gadane, ze szczątkową akcją i zdawkowym slapstickiem, za to z gęstym, soczystym dialogiem, upstrzonym całymi tuzinami popkulturowych odnośników, które kinomanom dostarczą sporo frajdy. Ale „Wpadka” nie jest wyłącznie postmodernistycznym, metafilmowym wygłupem na podobieństwo „Jay i Cichy Bob kontratakują”. W rzucanych z ekranu tekstach oraz w scenkach rodzajowych kryje się nie tylko mniej lub bardziej wyszukany dowcip czy nawiązanie, ale również całkiem wnikliwy ogląd postaw życiowych dzisiejszych dwudziestoparo- i trzydziestoparolatków. Bardzo dobra, niegłupia komedia.

Daję nieco wyższą ocenę niż Piotrek Dobry, bo ten młody człowiek nie może docenić wszystkich dowcipów prenatalno-laktacyjnych zawartych w tym filmie. Tuszę, że jak już posiądzie całą mądrość dojrzałego widza, doceni „Wpadkę” jeszcze wyżej. To jakiś geniusz, ten Apatow cały. Już mniejsza, że świetną wymyślił historię i ją zgrabnie wyreżyserował, ale jaką ma szczęśliwą rękę do wypatrywania młodych talentów! To film bez gwiazdorskiej obsady… jeszcze, bo Seth Rogen i Katherine Heigl powinni teraz żądać dodatkowego zera w nowych kontraktach. Więc tym lepiej oczywiście oglądać aktorów jeszcze nieopatrzonych – ale znakomitych!

Dużo lepsze niż „Czterdziestoletni prawiczek”. A może tylko bardziej trafia do mnie historia, której bohaterką jest osoba, którą w pewnym momencie życia sama mogłam zostać: spełniona i samodzielna kobieta sukcesu, która trafia na zupełnie nieodpowiedniego faceta i robi coś kompletnie nieodpowiedzialnego, co na zawsze odmieni jej życie. I co? I okazuje się, że koniec świata to… jeszcze nie koniec świata. Że ludzie się zmieniają, jeśli tylko chcą. Że związek dwojga ludzi można stworzyć ciężką pracą nawet wtedy, gdy on i ona nie wyglądają jak z okładki „Vanity Fair”. Ujął mnie sposób, w jaki Arpatow potrafi pozyskać mnie-widza dla swoich z początku niedojrzałych, samolubnych i raczej niesympatycznych bohaterów. Jak pozwala im się zmienić i dorosnąć, i nauczyć się czegoś. I chyba to właśnie, że każe swoim bohaterom dorosnąć, jest najbardziej urzekające w tym filmie – tak nietypowym dla czasów, gdy trzydziestolatki zaczytują się w „Harrym Potterze”.

Shrek powraca i to w jaki sposób! Tym razem jako otyły młodzieniec, uroczy abnegat i leser. Szczęście się do niego uśmiecha, bo wpadając w sprawy przyszłego ojcostwa wpada równocześnie w objęcia uroczej blondynki. „Są konsekwencje” – jakby powiedział klasyk od krótkich notek.

A ja dla odmiany trochę ponarzekam. Nie uwierzyłem w coś, co jest sednem tego filmu, czyli w relację między bohaterami. Ambitna Heigl wyśmienicie prezentuje się na dywaniku u szefów E!, drapiący się po dupie Rogen jest panem swojego podwórka. Ilekroć pojawiają się na ekranie razem, tracą właściwości, a film – autentyzm. Jasne, to tylko moja opinia, pewnie kwestia jest względna, a ja dodatkowo wymarzyłem sobie, żeby bohaterów bardziej definiowała ich życiowa droga. Może to i lepiej, że ścieżka kariery jest elastyczna, a z meliny zawsze można się wyprowadzić do lepszego życia. Historia sympatycznych „wpadkowiczów” znudziła mnie tym bardziej, że w jej cieniu Apatow rozgrywa o wiele ciekawszy wątek drugoplanowy. Zarzuty z cyklu „nie tego się spodziewałem” nie dotyczą oczywiście humoru, który, jak słusznie zauważył Piotrek, jest eklektyczny, a to już właściwość komedii z gatunku tych lepszych.

Bawiłem się w sumie na „Wpadce” na siódemkę (jednak „40-letni prawiczek” jest dużo zabawniejszy), ale garść refleksji, jaka mnie naszła po seansie, w pełni uzasadania wyższą ocenę. Bo jednak Apatow to jedno z najważniejszych nazwisk współczesnej komedii, gość, który stawia na nogi skostniały strasznie gatunek, a jego pomnik (Apatowa, nie gatunku) powinien stanąć obok posągów Edgara Wrighta i Simona Pegga. Z jednej strony „Wpadka” bowiem to twórcze powiązanie z pozoru niepasujących do siebie rodzajów komedii – romantycznej, świńsko-młodzieżowej, satyrycznej, zaangażowanej – które tworzy doskonale spójną całość. Po drugie – Apatow ma ogromny talent do odświeżania wytartych z pozoru schematów. Bo jednak „Wpadka” jest oparta na schematach – młody, niedojrzały człowiek musi dorosnąć do nowej życiowej roli, dziewczyna i chłopak muszą przezwyciężyć uprzedzenia, aby stworzyć związek. Ale już dotarcie do tego finału w filmie wcale banalne nie jest. Bo owo dojrzewanie wcale nie przebiega w sposób prosty, raczej jest to droga wyłożona kocimi łbami, a i efekt finalny nie jest jednoznaczny (czyli: jak w życiu). Takoż związek powstaje w sposoby dość daleki od „miłość od pierwszego wejrzenia” aż do „wielka zgoda przy padającym deszczu” (czyli: jak w życiu). A i sam bohater mocno odbiega przecież od typowego przedstawienela rom-komu i wcale nie traci w czasie seansu swej specyficznej osobowości. A wszystko momentami bardzo zabawne (muszę kiedyś sprawdzić to z „różowymi oczami”), ale przy tym naprawdę niegłupie. No i czuje się w tym, że Apatow w jakimś stopniu kręci ten film, aby uczcić własnego potomka, a scena porodu bije na głowę takie sceny we wszystkich tych filmach, w których np. Jennifer Aniston jęczy przez 15 minut, po czym dostaje do rąk dziecko tak na pierwszy rzut oka półroczne. I to mnie też bardzo ujęło.