Molly Mahoney jest niepewną siebie asystentką w cudownym sklepie z zabawkami Pana Magorium. Gdy Pan Magorium przekazuje sklep Molly, zaczyna on niespodziewanie tracić swoją magię. Niepowtarzalne, zabawkowe imperium przejmuje tajemnicza siła i sklep z dnia na dzień traci swój niezwykły blask...

kto by pomyślał, że Dustin Hoffman w magicznym sklepie pełnym żywych zabawek może być tak beznadziejnie nudny i nijaki. Film pod względem atrakcyjności przegrywa konkurencję z własną animowaną czołówką. Drugim osiągnięciem po niej jest dla mnie subiektywny fakt, że Natalie Portman udało sie zagrać rolę chyba bardziej irytującą, niż w „Duchach Goi” Formana.

Nędzna podróba „Charliego i fabryki czekolady”. Powiem więcej: to już niesławne „Zabaweczki” z Robinem Williamsem i LL Cool J’em były lepsze.

Zabrakło dziecięcej, twórczej wyobraźni. Magia śpi gdzieś w kącie bajkowego sklepu pełnego zabawek i budzi się niechętnie, na chwilę. Fabuła jest tak wątła, że właściwie można jej wpisać nieobecność. Aktorzy mają olbrzymi potencjał, ale nie mają okazji, by go zaprezentować. Film jest dla dzieci, które nie ulegają czarowi nazwisk gwiazd – czyli samo bycie Dustinem Hoffmanem i Natalie Portman nie wystarcza. Film ma urok staroświeckiej bajki i nie jest pozbawiony zalet. Ładnie opowiada o oswajaniu śmierci – proces odchodzenia pana Magorium. Porusza też ważny problem pielęgnowania swojej odrębności, indywidualności i nieulegania łatwym kompromisom. Poza tym jest kolorowo i… już. Zach Helm o wiele lepiej poradził sobie z pokręconym, fantastycznym życiem Harolda Cricka.