Hal Larsen jest facetem, który ocenia innych po pozorach. Dla niego ideał kobiecego piękna sprowadza się do roznegliżowanych modelek z kolorowych magazynów. Pewnego dnia wszystko się zmienia. Hal zostaje zahipnotyzowany przez telewizyjnego guru, który nakazuje mu lekceważyć pozory i dostrzegać w kobietach jedynie wewnętrzne piękno. Wkrótce potem Hal spotyka na swej drodze Rosemary, monstrualnie otyłą ochotniczkę z korpusu pokoju, w której jako jedyny widzi uosobienie piękna, kobiecości i wdzięku.

Cóż, zła ta komedia nie jest, jest nawet przyzwoita, z tym że u mnie ma jeszcze minusa z bardzo subiektywnego powodu – nie przepadam za dwójką głównych aktorów. Dość ciekawy przykład, na ile osobiste sympatie rzutują na odbiór filmu – z takimi np. Carreyem i Amandą Peet mógłbym bawić się tutaj dużo lepiej. Choć nie ma co się czarować, żeby wówczas było tak znowuż różowo – ocena podskoczyłaby o jeden, maksymalnie dwa punkty.

Bracia Farrelly niestety poniżej swojego typowego poziomu. Ich 'typowym poziomem' jest 'Głupi i głupszy', dla niektórych też nie do przyjęcia. Tamto misiępodobało, ale to - nie. Płytki film, po prostu. Pomysł ciekawy, ale doszczętnie zmarnowany.

A tu przyjemne zaskoczenie: bracia Farrelly mają jednak zakres poczucia humoru dużo szerszy, niż by się wydawać mogło! Nadspodziewanie miły film z dość pozytywnym przesłaniem, zgrabny i bezpretensjonalny. Może nie jest to Woody Allen, ale człowiekowi nie wstyd, że się śmieje. Z umiarem zastosowany, Jack Black daje się lubić mimo nieco już ogranej maniery, zaś gruba Gwyneth Paltrow robi mocne wrażenie.